امروز جمهوری اسلامی، در سی دو سالگی خود، بیش از همیشه به آن چیزی نزدیک شده که در ادبیات سیاسی از آن زیر عنوان «نظام خاورمیانه‌ای» یاد می‌شود، همان گونه که در گذشته‌ای نه چندان دور نظام‌های خودکامه آمریکای لاتین را «دیکتاتوری‌های موزی» (دیکتاتوری‌های متکی بر شرکت‌های چندملیتی تولیدکننده میوه از جمله موز) می‌خواندند.
این که نظام جمهوری اسلامی برای تداوم بقای خود بخواهد معماران روحانی خود را به قربانگاه بفرستد، از دید شماری از پیگیر‌ترین ناظران رویداد‌های ایران، سناریویی نامحتمل به نظر نمی‌رسد.
