آنزمانهایی که فرنگ رفتن در وسع همه نبود و وسایل اطلاع رسانی هم محدود بود به همان وقایع اتفاقیه، مسافر که از فرنگ بر میگشت به ممالک محروسه، هرچه که راجع به مشاهداتش میگفت، چه راست و چه دروغ، عین حقیقت بود.
زمان گذشت و گذشت تا انقلاب خوش عاقبت اتفاق افتاد و کرور کرور ایرانی ویرشان گرفت و به فرنگ و دیگر سوراخ سمبه های جهان کوچ کردند. کم کم عصر اطلاعات هم سر و کله مبارکش پیدا شد و حالا کار بجایی رسیده که حتی تو دولقوز آباد ماهواره و اینترنت و موبایل و دیگر قضایا جا خوش کرده اند.
این صغرا، کبرا چیده شد برای عرض این که اخبار وضع حال و روز اقصی نقاط جهان دیگر حتی در دورافتاده ترین مناطق بر کسی پوشیده نیست.
بنابر این زمانیکه در واکنش به اخراج یک رأس “خبرنگار صدا و سیما” از فرانسه که آنهم به تلافی اخراج خبرنگار خبرگزاری فرانسه از ملک طلق علی آقا رهبر بوده است “جمع زیادی از خبرنگاران خبرگزاری‌ها” نامه سرگشاده مینویسند که مخاطبش ایرانیان است و لاغیر؛ جوابی بجز خودتی ندارد. لب کلام نامه:
“ما خبرنگاران رسانه‌های ایران ضمن محکوم کردن این اقدام خبيثانه و سخیف دولت فرانسه، از سازمان‌های بين‌المللی می‌خواهيم تا به منظور برخورد با نقض حقوق شهروندی در کشورهای غربی و برای تأمین حق “دانستن” این مردم، اقدام عاجلی انجام دهد[دهند].”
آیا چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام نیست؟
تبریک
