Last week an English translation of this story (The Life and Death of a Hunchback) was one of seven awarded by AuthorStand.com from among more than 300 entries
شش نفر قوزی ردیف نشسته اند روبروی قاضی. آن قدر کریه و بد قیافه اند که نمی شود به شان نگاه کرد دراز، کوتاه، باریک، پهن و هر کدام به نوعی بی قواره. اما همگی در بدبختی و فلاکت اشتراک دارند و در قوز پشت شان و هم چنین در حکم دادگاه، همه از دم اعدام.
در دادگاه هیچ کس حرفی نمی زند. هیچ کس اعتراض نمی کند. هیچ کس از هیچ کس دفاع نمی کند. هیچ کس شهادت نمی دهد. اعلام حکم تنها صدایی است که شنیده می شود، حکم اعدام.
هر شش نفر قوزی مثل دانه های تسبیح به هم بسته شده اند و بدون تمرد می روند برای اجرای حکم اعدام. اعدامی متفاوت. آن ها را می برند به یک خانه مخوف بزرگ و در را به روی شان می بندند. صدای بسته شدن درِ سنگین آهنی مثل تیر خلاص است، اما آن ها خلاص نشده اند. مرگ تازه شروع می شود. آن ها باید هم دیگر را بکشند. یعنی هر نفر مترصد است پنج نفر را بکشد و هم چنین می داند که پنج نفر در کمین او هستند تا بکشندش.
فقط به فکر نمردن هستم. نه به فکر هیچ چیز دیگر. فقط و فقط به فکر نمردن. وقتی صدای بسته شدن در سنگین خانه را شنیدم، فهمیدم کشتن هم به اندازه مردن سخت است. سختی هر دوشان در این است که تو مرگ را تجربه می کنی. مرگ را لمس می کنی. هر لحظه در این وحشتم که یکی از آن پنج نفر را ببینم. چون رویارویی با هر کدام به این معنی است که قطعا یا می کشم یا کشته می شوم و من از هر دو به شدت می ترسم و نمی خواهم اتفاق بیفتد. باید مرگ یکی از این شش نفر را انتخاب کنم، البته نه فقط یکی، در واقع یکی پس از دیگری. من چندمی هستم؟ نمی دانم هیچ فرق نمی کند و اتفاق می افتد.
قسم می خورم. قسم می خورم که همۀ آن ها مرا می بینند، حتی اگر پشت این دیوار پنهان شده باشم. همان طور که من هم می دانم هر کدام شان کجا هستند. آن یکی که بالای درخت است. آن بیچاره که دویده تا ته خانه و الآن در آشپزخانه است و دیگران هم که اصلاً بهتر است به شان فکر نکنم و در وحشتشان شریک نشوم. قلبم چنان می زند که انگار الآن از حلقم می پرد بیرون. چنان آزارنده می زند که ای کاش نزند. تمام تلاش من و آن پنج نفر بدبخت دیگر برای حفظ همین تپش های زجر آور است. نمی دانم این زندگی چیست که برای حفظ آن همه چیز را به خود روا می داریم. درکی از نبودن ندارم. تمام تجربه و درک من بر اساس بودن شکل می گیرد. نمی شود راحت پذیرفتش. اصلاً تلاش برای درک نبودن هم احمقانه است. تنها می شود از آن گریخت و ما شش نفر بدبخت به آن محکومیم.
چاقوی خوش دستی است. تیغۀ پهن و کوتاهش جوری ساخته شده که به راحتی می شود با آن پنج نفر را کشت. حتی اگر قاتل حرفه ای نباشی و تجربه ای از سفتی گوشت تن آدم نداشته باشی. مثلا ندانی که در سینه در چه عمقی ممکن است به استخوانی بر بخوری که سفت است و یا به جگر که احتمالاً نرم است. بدنه اش هم کاملاً متناسب با خم های دست انسان طراحی شده. جوری که وقتی به دست می گیریش به راحتی می توانی آن را عضوی از تن خود فرض کنی و به راحتی از آن استفاده کنی. ولی الآن که آن را در دست دارم می بینم مشکل چاقو نیست. مشکل دستی است که آن را می فشارد و به فرمان من نیست. انگار که دست من نیست و هرگز با من پیوندی نداشته. این فکر که این چاقو را در پشت یکی از آن پنج نفر قوزی فرو کنم با این که آن را در قلب خودم فرو کنم هیچ فرقی ندارد. آن قدر از این چاقوی لعنتی می ترسم که انگار یکی دیگر از آن قوزی ها آن را در دست دارد نه من. کاملاً حس می کنم آن چهره کریه خشن و دوست نداشتنی چه طور در دل زار می زند. خفه و بی صدا فریاد می زند تا کسی نشنود. خفه و بی صدا فریاد می زند از وحشت مرگ. از وحشت این که کسی از آن پنج نفر دیگر سراغش بیاید. دارد هراسان می دود سمت پله ها. ولی من فریادش را می شنوم. چون همان فریاد را در سینه دارم.
این اسلحه سرد و سیاه و سنگین را حتماً آن ها این جا گذاشته اند. چه حکم بی رحمانه ای. هرگز حکمی از این بی رحمانه تر امکان نداشت. من تا به حال با اسلحه شلیک نکرده ام. می دانم همین یکی در خانه وجود دارد که فعلاً سهم من شده. شاید قرار است در این مرگ جمعی سهم من بیشتر باشد. لعنتی. چرا من؟ اگر حکم این بود که یک نفر، فقط یک نفر زنده بماند که طبعاً آخرین نفر است وضع کاملا فرق می کرد. آن وقت من بابت پیدا کردن اسلحه خوشحال می شدم. باید به این اضطراب و وحشت پایان داد. حتماً همه می دانند که تنها اسلحۀ این بازی دست من است و شاید بیشترشان را من بکشم. با وجود این، می دانم همه ما به یک اندازه قاتلیم و به یک اندازه مقتول. از آن ترسویی شروع می کنم که بالای درخت است. می دانم که بی تحمل و تسلیم است. هرچند به این معنی نیست که وضع من از او بهتر است. او را می کشم. وقتی سینه اش را نشانه می روم ناگهان یک نقطه از پوست تنم، روی سینه، می سوزد. یا نمی دانم یخ می کند. انگار از آن نقطه بدن من باز می شود به روی جهنم و جهنم سرازیر می شود توی دلم و جاری می شود درون رگ هایم. ماشه را فشار می دهم و همزمان فرو رفتن یک تیغ تیز برهنه را در پشتم احساس می کنم و لرزش دستی که آن را می فشارد. با شدت پرت می شوم سمت حوض آب. در یک لحظه کوتاه به نظرم می رسد دارم پرت می شوم توی آسمان آبی که عکسش افتاده بود توی آب. به پرواز می ماند. با یک صدای شدید می افتم توی آب. صدایی که احتمالاً آخرین صدایی است که می شنوم. در آب دیگر صدایی وجود ندارد. و بعد از آن هم همین طور. پایم به جایی بند نیست. سیال و بی وزنم. حجم دقیقی از خودم حس نمی کنم. تبدیل شده ام به یک بی انتهای بی وزن. انگار رقیق و رقیق تر شدم و قاطی آب. از زیر آب، آسمان چه زیبا دیده می شود. آسمان جای عجیبی است. الآن به نظرم می آید عجیبترین چیزی ست که تا به حال دیده ام.
توی آب همه چیز کند است و ساکت. حرکت کند و نرم است. انگار این چند لحظه صد سال طول کشید. صد سال کشید تا من رفتم ته آب و دوباره با دست های باز از هم آمدم بالا. صعودی که هیچ کوششی برای آن نمی کردم. ولی به کندی داشت اتفاق می افتاد. همیشه فکر می کردم شنا کردن نصف پرواز است.
از چه فرار می کنم؟ ما توی قبرِ خودمان دفن شده ایم. این خانه یک گور دسته جمعی است. من بالای این درخت چه می کنم؟ حتی اگر پرنده باشم، راه فراری نیست. چه احمقم. این جا که از هر جای دیگری بهتر دیده می شوم. چه فرار ابلهانه ای. شاید ناخود آگاه بد بازی کردم شاید زودتر تمام شود. حتی اگر ببازم، ترجیح می دهم این بازی زودتر تمام شود. بیش از آن که از مردن فرار کنم از کشتن فرار کردم که سر از بالای این درخت درآوردم. خودم می دانم که بازی با من شروع می شود. با آن اسلحه ای که توی دست اوست. انگار یک دستم اسلحه می کشد روی دست دیگرم که به چاقو مسلح است. انگار هر دو حمله می کنند به من که دستانم را به علامت تسلیم برده ام بالا. نفسم به شماره افتاده و می دانم صدای نفس های وحشت زده ام را همه شان می شنوند. فریاد می زنم و می دانم این آخرین صدایی است که می شنوم. آخرین صدایی است که از گلویم بیرون می آید. می دانم که سینه ام را نشانه رفته. ناگهان یک نقطه از پوست تنم، روی سینه، می سوزد. یا نمی دانم یخ می کند. انگار از آن نقطه بدن من باز می شود به روی جهنم و جهنم سرازیر می شود توی دلم و جاری می شود درون رگ هایم. به عقب پرتاب می شوم. پایم به جایی بند نیست. مُعلقم بین زمین و آسمان. چشمانم به آسمان آبی است. چه صاف است. باز است و بی نهایت. افتادنم از بالای درخت انگار صد سال کشید. صد سال پرواز. انگار نسیمم. انگار بادبادکی هستم بی عار و بی خیال که غوطه می خورم در آسمان. یک آسمان گل و گشاد که ته ندارد. و هیچ مانعی در آن نیست.
شنیدن صدای تیر یعنی شنیدن صدای مرگ، یعنی حکم دارد اجرا می شود، یعنی کام مرگ باز است و تو را می بلعد. یعنی به هر طرف که بروی داری به سوی مرگ می روی، یعنی گریزی نیست. حتی اگر تمام پله های این خانه را با شتاب بروی بالا و فکر کنی که داری فرار می کنی. از بالای این پشتبام لعنتی کٌُل خانه دیده می شود. هراس مرگ رهایم نمی کند. مخصوصاً حالا که اتفاق افتاده و این چاقوی لعنتی هنوز توی دستم است. از همان لحظه که تمام زورم را جمع کردم و آن را در پشت شانه اش فرو بردم زخم آن را پشتِ خودم حس می کنم. از ته دل ناله کردم و پا گذاشتم به فرار. می دوم و خیال می کنم راه فراری هست. اما نیست. دارم با شتاب می دوم به انتهای پشتبام که یک دفعه از آن بالا چیز عجیبی می بینم. چشمم می افتد به آسمانِ آبی. آسمان که عکسش در آفتاب سر ظهر، توی شیشه گلخانه وسط ساختمان پیدا است. سقف شیشه ای گل های آن پایین، که تمام گرما و نور آفتاب سر ظهر را با ولع می بلعند. انگار که آسمان را کشیده اند پایین. با من هم همین کار را می کنند. آن لعنتی ها مرا هم زیر می کشند. انگار دهانی باز است برای بلعیدن من. آخر خط است. تابِ این همه مرگ را ندارم. چشمانم گره می خورد توی نگاه آن یکی که از پشت دیوار گلخانه مرا می پاید و دیگر تاب نمی آورم. فقط کافی ست چشمی تو را ببیند. دیگر کار تمام است. او هم به اندازه من می خواهد نمیرد. او هم به این فکر می کند که طرف مقابل باید زودتر بمیرد. او هم از مرگ من می میرد. همان طور که من از مرگ او می میرم. انگار هر بار که اتفاق می افتد این منم که می میرم. نگاه مان گره می خورد توی هم. با نگاه یک جنگ پنهان در گیر است. انگار به من امر می کند که بیفت. پای من می سرد روی لبه پشت بام. دیگر پایم به جایی بند نیست. از پشتبام می افتم روی سقف شیشه ای بزرگ. انگار پرتاب می شوم به آسمان پهناور. یک آن خیال می کنم دارم می روم بالا جای آن که بروم پایین. با چشم خودم دیدم که با شتاب به ابرهای آسمان نزدیک می شوم. نزدیک است به آن ها برسم. گویی که این پرتاب نیست، پرواز است. این پرواز صد سال طول کشید تا برسم به آن شیشه بی جنس و بی معنی. که انگار فقط حائلی بوده تا مرا از آسمان جدا کند. حائلی که با یک تماس هزار تکه می شود و پخش می شود در فضا. گویی من هم حجمم را از دست می دهم و می شوم سیاله ای بی وزن و بی مقدار پخش در فضا. تلالویِ درخشان از هم پاشیده شدن من وخرده شیشه های براق قاطیِ هم می شود. شاید این مرگ نیست. شاید خیلی چیزهای دیگر. دیگر نیازی به دانستن این شاید ها نیست. دیگر دانستم آن چه را، که باید بدانم.
چشمانم گره می خورد توی نگاه وحشت زده آن یکی که از پشتبام پرت شد پایین. این تعقیب و گریز عاصی ام کرده. هر دو می دانیم اگر چشمی تو را ببیند یعنی چه، یعنی دیگر کار تمام است، یعنی آخر خطی. مرگ را بپذیر، بنوشش، قورت بده، چشمانت را ببند و قلبت دیگر نزند. در یک نگاه طولانی ما حکم همدیگر را جاری می کنیم. تمام توان و انرژیم را جمع می کنم در این نگاه. همه تمرکز و حواسم را به کار می گیرم تا با چشمانم به او امر کنم، بیفت. بمیر و تمام شو. جانم به لبم می رسد. تمام خون تنم به یکباره دارد از رگ های باریک شقیقه هایم عبور می کند و از عبورش صدای سیل می پیچد توی گوشم. یک نفس عمیق می کشم. صدای نفسم مثل نفسِ سگ هایی است که در تعقیب شکارند. دِ، لامذهب بیفت. به تو می گویم بیفت. از تو می خواهم که بیفت. التماس می کنم بیفت و بازی را تمام کن. یا ببر یا بباز، ولی تمامش کن، لعنتی. خیره به بالا نگاه می کنم و با چشمان خودم می بینم که می لغزد ومی افتد. تو هوا معلق است. چشم از او بر نمی دارم. انگار که سکه شیر یا خط انداخته ام بالا و به پایین آمدنش نگاه می کنم. انگار با اشتیاق منتظرم ببینم شیر است یا خط. فرق نمی کند. در هر دو صورت من، باید بمیرم. اما این موضوع از خیرگی چشمانم به آن موجود معلق کم نمی کند. با یک حس غریب و ناشناخته می دانم که حکم مرا او اجرا می کند. اطمینان دارم که چنین است. هرگز به چیزی تا این حد مطمئن نبوده ام. یبشتر از این که بدانم من حکم او را اجرا می کنم، یقین دارم که او این کار را می کند. اما آخر کی؟ و چگونه؟ خیره می مانم و می بینم که در مسیر سقوطش با سقف شیشه ای گلخانه برخورد می کند. ناگهان دنیا از هم می پاشد. هزار تکه می شود. همه چیز می شود ذره. او و شیشه ها. همه و همه پودر می شوند. می شوند نقاط ریزی که در تلالوی نور خورشید عجیب و زیبا هستند. این ذرات را می بینم و صدای مهیبش را می شنوم. و ناگهان صدای پنهانی در گوش جانم جاری می شود.
• بله درست است. من مرگ را به تو هدیه می کنم.
ناگهان تمام تنم سوخت. نقاط بی شماری در جانم پیدا شدند که هر کدام حفره ای شد تا روح عاصیم از آن ها برود بیرون. فرو رفتن ذرات ریزی را در پوستِ تنم حس می کنم. ذرات او و خرده شیشه ها می رود تا عمق جانم و من پر می شوم از زخم های بی شمار سرخ . همان طور خیره به بالا نگاه می کنم. با شکستن شیشه ناگهان آسمان آبی بالای آن پیدا می شود. وَه که چه زیبایی ای آسمان. ذره ها می روند توی ذره ذره رگ و پیِ من، و آسمان، قرمز می شود از من. انگار صد سال طول می کشد تا او بیفتد پایین و من پر بکشم به آسمان. مثل پروانه های بازیگوش. پروانه می شوم و از سقف گلخانه می روم بالا و بالا وبالاتر. دیگر از چیزی ترس ندارم.
من دیدم. دیدم چه طور آن دو جادوگر به هم نگاه کردند. هم دیگر را طلسم کردند. قدرت نگاهش از قدرت تمام ماهیچه های بدنش بیشتر بود. می توانست با چشمانش بایستد جلوی شاخ یک گاو نر گنده که از دماغش بخار نفسش مثل دود در می آید. و آن قدر نگاه پرزورش را به خورد آن گاو بدهد تا گاو سوسک بشود. آن یکی را هم دیدم که چه طور چشمان افسونگر را پر از خرده شیشه کرد.
قلبم می خواهد دیگر نزند از وحشت این اتفاق های عجیب. ترس، قدرت حرکت را از من گرفته و هر لحظه بیشتر و بیشتر می شود. قلبم چنان نا آرام شده که هر طپش انگار لگدهای اسبی وحشی ست که چهار نعل می دود و می خورد به قفسه سینه ام. راستش نمی دانم تسلیم شده ام که بی حرکت و کرخت افتادم گوشه باغچه، یا اصلا وارد بازی نشده ام. حتی به اندازه یک قدم کوچک. بدنم یخ می کند. دهانم خشک و تلخ است. انگار که هرآن زهره ام می ترکد و زهرآب اش پخش می شود توی دهانم، توی حلقم و تلخش می کند و آتش می زند و این آتش می رود تا دوباره می رسد به جگرم. ترسم به خاطر تک تک آن هایی است که مردند و هم از آن که نمرده و دنبال من است. مانده ایم من و او. زحمتش دارد کم می شود. یواش یواش دارم می فهمم این سردی بیش از حد چیست. بدون زحمت کار خودش را کرد. وحشت بودنش برای زهره ترک کردن من بس است. شنیده ام ترس برادر مرگ است، اما نیست. ترس خود مرگ است. تنها حرکتی که تنم یاری می کند این است که به زور سرم را به سمت بالا می چرخانم.
کسی نیست مرا بکشد اما من می میرم. از غصه می میرم. دق می کنم. شاید چون این را می دانستم، نمی خواستم آخرین نفر باشم. از این همه اندوه دق می کنم. قلبم می ترکد. درون سینه ام آتش است. و دستانم یخ کرده اند. جای همه آن ها ترسیدم. جای همه شان زار زدم. جای همه شان فرار کردم. جای همه شان کشتم و جای همه شان مردم. مرگ ناشناخته ترین چیز دنیا است. من پنج بار مردم این کافی است برای این که دوام نیاورم. می توانم به راحتی از غصه بمیرم. من، عزادارم. انتظار می کشم تا آخرین مرگ هم بیاید و کار را تمام کند. انتظار می کشم. انتظار می کشم. بدن های شهیدم را می بینم. بدن هایی که زشتیشان دیگر پیدا نیست. قوز محنت بارشان را نمی بینم. چشمان شان را می بینم که به آسمان است. سرم را بلند می کنم و به آسمان آبی نگاه می کنم. احساس می کنم آسمان سرد و خالی دلش برای من می سوزد. آسمانِ پُر آب توی چشمم موج می زند و من آن را می گریم. آسمان سرازیر می شود روی صورتم و از شیب گردنم می رود پایین و سینه غم دارم را خیس می کند. صدای زارم آن قدر بلند است که هیچ صدای دیگری را نمی شنوم. صدای کسی می آید؟ صدای کسی می آید. حیرت جای همه چیز را می گیرد. کسی در را باز کرد. یک قوزی، کاغذی را بالای سر برده و به من نشان می دهد. با تاکید و نفس نفس زنان می گوید
• حکم عوض شده. حکم عوض شده. حکم عوض شده. آزادید.
یک صدای ملایم موسیقی که نمی دانم صدای پرنده است یا یک ساز یا شاید یک آواز، از دور شنیده می شود. یک راه باریک از جلوی در رفته تا دور دست. انگار مدت ها است کسی از آن عبور نکرده. بوته های تمشک و علف های هرز کنار آن رشد کرده اند و راه باریک تقریبا ناپیداست.
