کار مقابله با نظام پر برکت مالک جان و مال ایرانی سخت است و نه تنها بدلیل آنکه حریف قدر است و در قتل و غارت بی شرم و حیا و محابا، بل مخالفان آن بختک عظمی نمیدانند به کدام ساز باید برقصند.
اگر حرف “انرژی هسته ای” زده شود که بابا جان نظامی که به صغیر و کبیر ایرانی رحم نمیکند که هیچ، با آب و خاک و گیاه ایران هم سر عناد دارد و خوش خیالی در مرز هالوگری است که تصور شود برای تولید برق و رفاه ایرانیان میلیاردها دلار بی زبان مردم نیازمند ایران را صرف هسته ای شدن میکند، چشمتان روز بد نبیند دوستان صد البته منورالفکر و عاقبت اندیش و ایران و ایرانی دوست عین قشون مرحوم چنگیز خان حمله میکنند که، دکی؛ “انرژی هسته ای حق مسلم ماست” و تازه چرا پری بلنده و عصمت انترکیب بمب اتم داشته باشند و ما نداشته باشیم؟
اگر حرف از سرکوب و قتل و تجاوز به عنف مردان و زنان و کودکان ایرانی زده شود؛ یک گروهان مکانیزه چپولان یورش می آورند که، دکی؛ پس چرا راجع به بقیه نمیگی، ها؟
ابو غریب و گوانتانامو و …. برایت ردیف میکنند تا از حرف زدنت پشیمان شوی که بابا جان هر کسی اول آتش به جون خانه خودش افتاده را خاموش میکنه بعدش میره سراغ اطفاء دیگر حریق ها.
اگر حرف از الگو برداری از مبارزه غیر مسلحانه عین آفریقای جنوبی میزنی که با تحریم های سفت و سخت نژاد پرست ها را به زانو در آورد و حالا بسلامتی آزادی دارند، هنگ پارتیزانها شروع میکنند به تک تیراندازی که ای نامردان میخواهید مردم ایران را گرسنگی بدهید و جاده صاف کن حمله نظامی هستید. ایران از این گرفتاریها در تاریخ خودش زیاد داشته و بعد هزار سال حل شده، صبر اله!
اگر گیر بدی به آن اوسایی که با “اصلاح طلب” های نظام پر برکت جیک و پیک داره وبرای یک رأس آقا زاده جیب چون بانک لطف بیش از حد کرده تا بچپاندش تو دانشگاه؛ بریگارد غیر مستقل وابسته به لابیگرها و عوامفریب های حرفه ای با سفسطه گری استدلالات آبکی مانند دشمن دانا بلندت میکند و با اینکار فرصت صد تا دانشجو بیبضاعت که میتوانند از قبل دست و دلبازی آقازاده مربوطه به دانشگاه بدلیل این آرسن لوپن بازی بورس بگیرن ضایع میشود و بهتر آن باشد که شتر دیدی ندیدی جوابت را میدهند.
تازه عده ای هم نشستند و مانند آن مرحوم که ابوالقاسم خان فردوسی را برای عدم رعایت اصول مارکسیستی- لنینیستی نبش نبش قبر کرده بود و آن هم در ناف آمریکای کاپیتالیست، اینها هم افتاده اند به جان چارتا درد ایران و ایرانی به دل که بر خلاف شارلاتان شریعتی و آل احمد ابله به چپول های ترجمه نَه گفتند و راه خودشون را رفتند، اگر در جوانی تند رفتند و به بیراهه، زود پخته شدند و حرفهای خام دیگر نزدند.
لُب کلام:
امیدوار بود آدمی به خیر کسان
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان
