پس از استعفای رضاشاه و به قدرت رسیدن محمدرضا شاه در شهریور 1320، ملک الشعرا بهار، قصیده ای خطاب به شاه تازه به قدرت رسیده سرود که در واقع اندرزنامه ای سیاسی برای شاه جوان بود.
البته چنانکه از عاقبت سلطنت خاندان پهلوی پیداست، اندرزهای بهار چندان به گوش محمدرضا شاه فرو نرفت. پس از 70 سال، نگاهی دوباره به پندهای سیاسی ملک الشعرا به محمدرضا شاه، خالی از لطف نیست.
آنچه در پی می آید، صرفاً ابیاتی از این قصیده طولانی است:
جهد فرما تا نشینی در دل فرمانبران
بهترین مامور فرمانده، دل فرمانبر است
در ره فرهنگ و آیین وطن غفلت مورز
ملک بی فرهنگ و بی آیین درختی بی بر است
رونق فرهنگ دیرین رهنمای هر دل است
اعتبار دین و آیین پاسبان هر در است
در ره تقوا و دانش شو که بهر کار ملک
پیر دانشور به از برنای نادانشور است
ملک را ز آزادی فکر و قلم قوت فزای
خامه آزاد نافذتر ز نوک خنجر است
قصیده “دماوندیه”
سروده ملک الشعرای بهار
با اجرای استاد ایرج گرگین
