تلنگری بر آسمان ميزنم
صدای قلبم را در کوچه ای قدیمی می شنوم
ابری بر درختی تكيه ميزند
پرنده ای بال می گشاید بر روی لحظه
آسمان – آسمان می ماند
رود به دريا می پيوندد
و دريا صدف ها را به موج هدیه ميكند
گل بانوئی دارم در راستای شفق
و نفس نفس زدن پلك هايش را
می شنوم در نهايت فلق
مرا اندوهی نيست
مرا شادمانی نيست
من در لحظه جاريم
مِهری دارم چونان لاله آبی
چشمانم در گلبرك های بركه ای دور
تنفس زمين را می شمارند
و از دوردست
البرز کوه
پژواك بال پروانه ای را
تكرار می كند
من زندگی را در خواب پرسه میزنم
و خواب را با تصويرم قسمت می كنم
آسمان آبيست
آسمان – آسمان است
مسعود وطن خواهی
19 آوریل 2011
