پنجم اردیبهشت ماه امسال مصادف است با دومین سالگرد پرواز پژوهشگر ادبی و ترانه سرای بزرگ معاصر زنده یاد بیژن ترقی. گفتگو در مورد ترانه سرایی در فرهنگ ایران زمین بدون نام بیژن ترقی معنایی ندارد و ایشان در کنار بزرگانی چون رهی معیری، اسمایل نواب صفا، معینی کرمانشاهی و…. پایه گذاران ترانه سرایی معاصر در ایران زمین هستند.
ترانه‌هایی چون بهار آرزو با صدای استاد بنان، برگ خزان با صدای بانو مرضیه و بسیاری ترانه‌های ماندگار در تاریخ موسیقی ایرانی تنها جزئی از بیش از سیصد ترانه ساخته شده توسط استاد بیژن ترقی هستند
گرفته باز دل خسته‌ا‌م بهانه دوست
چه شد نوای دل انگیز عاشقانه دوست؟
اگر چه دیر زمانی است رفته از خاطر
رسد هنوز به گوش دلم ترانه دوست
از این صدا که به هفت آسمان در افتاده است
به گوش کس نرسد ناله شبانه دوست
ز جاده‌های پر از لاله و گًل و نسرین
روان شدیم و نجستیم آ‌‌شیانه دوست
ز آسمان و زمین، آن زمان که میجستم
نشان خانه بی نام و نشانه ی دوست
گذشت طرفه نسیمی و گفت رو برتاب
که خامش است زمانی چراغ خانه دوست
ترقی فعالیت ادبی خود را با استادانی چون ملک‌الشعرای بهار، امیری فیروزکوهی، نیما یوشیج و شهریار آغاز کرده بود و با هنرمندان و آهنگسازان نامی روزگار خود چون ابوالحسن صبا، رضا محجوبی، علی تجویدی، داریوش رفیعی و پرویز یاحقی همکاری نزدیک داشت. وی در ساعت ۲ بامداد شنبه، پنجم اردیبهشت‌ماه ۱۳۸۸ مطابق با ۲۵ آوریل ۲۰۰۹ در سن ۸۰ سالگی در منزلش درگذشت.این ترانه‌سرای پیشکسوت که در تابستان سال ۱۳۸۷ سکتهٔ قلبی کرد و بیماری‌اش تشدید شد، زمانی گفته بود:
.با این‌که مردم هنوز ترانه‌های مرا زمزمه می‌کنند، از یادها رفته‌ام. از وقتی مریض شدم، کسی احوالی از من نمی‌پرسد
