روز ۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت بزرگ مرد پارسی « حکیم ابوالقاسم فرودسی » نویسنده و سراینده شاهنامه، شاهکار ادبیات زبان پارسی می‌باشد .
ما ایرانیان دوستدار فرهنگ پارسی روز فردوسی را گرامی و پاس داشته و از او برای بجا گذاشتن این میراث ادبیاتی سپاس گذاری می‌کنیم .
فردوسی در سال ۳۱۹ خورشیدی در نزدیکی شهر توس در استان خراسان کنونی پا به جهان گذاشت و پس از حدود ۸۰ سال زندگانی در زادگاه خود از این جهان رخت بربست، ولی نام او پس از گذشت بیش از یکهزار سال همچنان در دل تک تک ما ایرانیان زنده می‌باشد .
بدون گمان می‌توان گفت که شاهنامه یکی از بزرگ ترین نوشته‌های ادبیاتی کهن پارسی بوده و نه تنها برای ایرانیان بلکه برای جهانیان نیز یک گنجینه ادبیاتی و فرهنگی است.
این سخن زیبا گفته شده که اگر پاسارگاد پایتخت سیاسی سرزمین پارس بوده، توس به برکت فرودسی و شاهنامه پایتخت ادبیاتی و فرهنگی ایران می‌باشد .
شاهنامه داستان نبرد نیکی با بدی، نبرد نور با تاریکی است که روشن ترین آن نبرد فریدون و کاوه اهنگر و با ضحاک ستمگر می باشد .
در شاهنامه پهلوانان کاری جز خدمت به ایران زمین نمی کنند و برای رسیدن به آرمان های خود از مرگ هراسی ندارند. آنها از خفت در کنج خانه نشستن بیزار بوده و با رفتن دلاورانه به آغوش مرگ، زندگی را از آن می ربایند .
ویژه گی شایان فردوسی در این است که او با نگارش شاهنامه بار دیگر به ایرانیان که سالیان درازی زیر یوغ اعراب و خلفای عباسی بودند، هویت پارسی داده و ایرانیان را از خود بیگانگی و اسارت فرهنگی بیگانگان در آورده است .
بدون گمان می توان گفت که اگر تلاش فردوسی و شاهنامه وجود نداشت، افسانه و واقعیت های ایران کهن در توفان رویدادهای تاریخی و تلاش مهاجمان بیگانه از میان رفته و ما با نیاکان و سرچشمه های خود آشنا بودیم .
فردوسی در زمینه شاهنامه این چکامه بسیار ارزشمند و پر معنی را سروده که
بسی رنج بردم در این سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی
کاخ بلند” با آواز شاه زیدی و موسیقی علی تجویدی
تصنیف “کاخ بلند” ساخته زنده یاد علی تجویدی اثری است از آلبوم “سروش آسمانی”. این تصنیف با صدای علی اصغر شاه زیدی (از شاگردان و پیروان سبک زنده یاد تاج اصفهانی) اجرا شده. سروده هایی که در آن فردوسی از پی افکندن کاخی بلند که شاهنامه باشد سخن میگوید و هم دردمندانه از کهن سالی و سرانجام خود شکوه میکند،
خوانده شده است.
الا اي برآورده چرخ بلند
چه داري به پيري مرا مستمند
چوبودم جوان برترم داشتي
به پيري مرا خوار بگذاشتي
مرا كاش هرگز نه پرورديا
چو پرورده بودي نيازرديا
…..
