قربانتان گردم آنگاه
که با انگشت سبابه مبارک برلب پاکت ما تقه می زنید نمیدانید چه ذوقی می
کنیم. نمی دانید چگونه با بی تابی کودکانه خودرا به گوشه ی باز پاکت می
کشیم بلکه آن یکی باشیم که سراز پاکت برمی کشد تا همای سعادت بر سرش
بنشیند.
نمی دانید کبریت را که می کشیدهٌری دل ما پائین می ریزد تا لذت مذاب آتشی
را که بر سرمان می افروزید به جانمان بریزد. تپش دل بی قرارمان را در میان
انگشتان کشیده ی زیبای عزیزتان حس نمی کنید که سر به سینه می کوبد تا
درمیان لبان شکرینتان قرار گیریم.
آنگاه که دود وجود مار ا با نفس گرم خود می دمید نمی دانید دلمان چه خوش است که حقوق مارا از زیر سبیل مبارک در می کنید.
آه که چه ثانیه های رخوت انگیز سرشاریست که تنمان می سوزد ودود می شود و
آنگاه که جان به سر شدیم چه غروری بالاتر از این که تفاله ی مارا به زیر
پامی افکنید و له می کنید.
و.ما چه خاکساریم که باز در پاکت کوچک حقیرمان بر روی قلبتان جای می گیریم.
ما وشما عشقمان ابدیست. گلویتان که درغم ما سیاهپوش شد، درخاک به هم خواهیم شد.
