اگر این آتش سودا بسوزد سینۀ ما را
سزد کیهان ورا بخشد خور و ماه و ثریا را
چنین خاکستر ار جوید ز قلب شعله ها ققنس
کجا اندر شمار آرد شکنج و بیم فردا را؟
هلا ای مهر جانپرور که رو پوشیده ای از ما
شود آیا ز کنه دل زدایی سوز سرما را؟
اگر از بادۀ مهری مرا پیمانه ای نامد
خدایا نوش جان دارش حریف باده پیما را
سپاسم می رود هر دم به دلداری که جان بخشد
که همدم کرده با چهری چنین کلک شکرخا را
خریدستی اگر آدم غم دنیا به یک گندم
نه هشیارم که نفروشم به ارزن دار دنیا را
اگر مشتاق آن جامی که جانت تازه گرداند
ز پیر رهروان ره بجو ساقیّ مه سا را
سحر با سبزه نالیدی زبان بلبل شیدا
به سوز سینۀ چهری چه حاجت آن فریبا را.
بیست و یکم خردادماه 1390
اتاوا
