خویشی

ما محبان عزیز خانه ایم

با همیم هر چند دانه دانه ایم

در همه صورت به هم خویشیم خویش

در حضورش از منی بیشیم بیش

جمله گی در سایه اش یک گشته ایم

تا که از خود محوری بگسسته ایم

عاقبت هم حضرتش جوییم باز

از سر خویشی, نه از روی نیاز

جویباران تک به تک راهی دراز

می روند تا حضرت دریا باز

تا به دریا می رسند خود نیستند

بخشی از یک کل دریاییستند

بی نشان و بی من و بی بیرقند

در وجود موج او مستغرقند

در فراز و در فرود همراه او

می شتابند با یم از سویی به سو

زنده از نیروی بی پایان یم

دایما در جنبشند شاد, ار دژم

الفت جانشان به خود بشکسته است

جانشان در جان دریا بسته است

گم شده در عمق نیرویی نهان

بی نشان در کنه موجی بی نشان

مولوی گوید, برادر, چست و شاد:

“جان فدای آنچه ناپیداست باد”

خویشی : خویشاوندی

بیست و چهارم خردادماه 1390

اتاوا