د رون
دلتنگم از برون و ز خامو شي
جانم کشان ، زعشق ، درون_ خویش
آن التها ب_ خفته ، فروزا ن سا ز
آتش فکن مرا ، ز فسون_ خویش
بهتر ین گوهر
نا ز نینا، بهترین گوهر، ترا ست/ ذا ت پا ک وچهر خوش منظر، ترا ست
گلژنی ز یبا ، ز معنا و ز رخ/ همچو فیروزه به ا نگشتر ، ترا ست
آ ن لحظه
خـُرم آ ن لحظه که د لد ا د ه به د ید ا ر آ ید
وز سر غنچه ی لب ، بوسه طلب فرما ید
گوشه ی خلو تی ا ز بستر عشق ، آ سا ید
د ا من ملتهب و صل ، چو گل ، آ ر ا ید
د ید ا ر
گر بر ا ی کا ر عشق ا قر ا ر هست
یا که د ر ا قر ا ر عشق ا صر ا ر هست
مقصد آ ما ل جا ن ، د ید ا ر سا ز
تا که ما ر ا فر صت د ید ا ر هست
بوسه بر مهتاب
آ ن شب که در هو ای تو ، چشمم به ر ا ه بو د
سر نا ی عشق ر ا ، خو ش و شا د ا ب می ز د م
نقش و نگا ر د لکش تو ، ر و ی ما ه بو د
ا ز را ه د و ر ، بو سه به مهتا ب می ز د م
بزم
باشد که شمع بزم ، برافروزیم
آتش ، به جا ن پیکر غم ریزیم
چشما ن عاشقا نه به هم دوزیم
گل غنچه های لب به هم آمیزیم
بی تا ب
آ ن شعله ها ی سرکش چشم سیا ه تو
بر خرمن د لم ، ره آ تش گشوده ا ست
آ ن قبله گا ه د لکش رخسا ر ما ه تو
آ رامش و قرار مرا ، در ربود ه ا ست
شما رش
درهوای رخ چنان ماه ات
آسمان را نظاره می کرد م
باامید توبر سر راه ات
روزوشب راشماره می کرد م
حضور تمنا
آن شب عبورآتش آغوش اش/ دریک بلور د لکش رویا بود
نورنگا ه ولعل لب نوش اش/ صد جلوه از حضور تمنا بود
زا د روزش
به یا د_ ز اد روزش ‘ شا دما نی ست
سرورست و سرود و رقص و آغوش
و روز_عشق و جشن_ مهر با نی ست
که او یا د ست و دنیا را ‘ فراموش
د ر بنیا د عشق
ما چه آ مو ختیم در بنیا دعشق
رسم _ ” هم پیما نگی ” آ مو ختیم
شیوه ی ” فر زا نگی ” آ مو ختیم
تا که مجنون شد به ما ا ستا د عشق
د رسی ا ز” د یوا نگی ” آ مو ختیم
ما ” ز خود بیگا نگی ” آ مو ختیم
الفبا ی عشق
د ر فرصت د و روزه ی د نیا یی/عشق ا ست کلید رمز توا نا یی
گر بنگری به د فتر د ا نا یی/ خوشتر ز عشق نیست ، ا لفبا یی
گفتا رعشق
کا ش یکشب ، ماهرانه ، خانه می آراستم
دانه دانه ، بوسه ها را بر لب ات می کاشتم
در ضمیرعشوه ات ، گفتارعشق می یافتم
بر سریر شانه ات ، سر را رها می داشتم
د و ستد ا رعشق
ما ، نسل ضربه دیده ز پرگار_نفرت ا یم
ما ، ازبرای_نسل_ بشردرس_عبرت ا یم
با شد د یا رو کلبه ی ما ، پر شود زمهر
ما ، د وستدا ر_ حربه ی عشق و مسرت ا یم
چشم ها یش
در آ ن لحظه که ا فکند چشم ها یش
به چشما ن _ همیشه عا شق _ من
کجا دانست برق_ آ ن نگا ه ا ش
د مد خورشید صبح صا د ق _ من
ا ندازه ی عشق
مپرس دیگر مرا ز انداز ه ی عشق/ که من آن قد و با لا دوست دا رم
و عشق من د ر ا ین د نیا نگنجد/ ترا ، بر تر ز د نیا د و ست دا رم
نشای عشق
دیر آ مدی چرا به سراغ ما/ آ را م جان و چشم و چراغ ما
برکن ز ریشه بوته علف ها را/ بنشان نشای عشق به باغ ما
شا ید
ای مه نیا مد ی و دل آ زردی/ آ نشب بسی هوای تو در سر بود
شا ید که ره به کوی دگر بردی/ آ نجا که محفلی خوش و برتربود
در راه عشق
خواهم ترا به سینه بیفشا رم / سر را به را ه عشق تو بسپارم
پا در دیار وصل تو بگذ ا رم / آن پرده را ز فاصله بردارم
صبح عشق
هر صبح با خیا ل تو بیدا ر می شو م
در پا کی هوا ی تو هشیا ر می شو م
دل بسته ام ز راه سلا مت به کوی تو
یعنی که من بدون تو بیمار می شوم
کا رعشق
زنجیرعشق _ا و ست که بر پا ی_ ا ین د ل ا ست
ا و بی خبر ز حا ل_ د ل ا ست و چه غا فل ا ست
گفتیم که ا ین جنون ، همه نا شی ز عشق _ ا و ست
گفت ا و که کا ر_ عشق ، نه کا ر_ یک عا قل ا ست
دکتر منوچهر سعادت نوری
بر گرفته از مجموعه سرودههای زنجیرها
