مردم ایران در شرایطی به انقلاب روی آوردند که از هرگونه تشکل و رهبری انقلابی قدرتمند، محروم بودند. رژیم شاه با اختناق و استبداد هولناکی که بر ایران حاکم کرده بود، توده های مردم را در نا آگاهی و اسارت نگاه داشته بود. در همان حال که فعالیت تمام سازمان های سیاسی را از چپ و راست ممنوع کرده بود، برای حفظ موجودیت رژیم خود و در نا آگاهی نگاه داشتن مردم، دستگاه مذهبی را تقویت می کرد. در درون این نهاد، گروهی از طرفداران خمینی قرار داشتند که با رفرم های حکومت در نیمه اول دهه چهل از موضعی ارتجاعی به مخالفت برخاسته بودند.
