در تاريک ترين دوران ِزندگی جامعۀ ما، سلطۀ حاکميتی برقرارشده که تبه کاری ويژگی بارز آن است.
فشردن گلوی مردم برای پيشگيری از بيان اين تباهي، سياست پايه ای رژيمی ست که برای بقای خود، زندانی به وسعت تمام جامعه ساخته و با سرکوب شبانه روزي، تلاش می کند بندهای استبداد را هرچه محکمتر کند و چندی بيشتر به زندگی سراسر ستم و چپاول و آزادی کشی خود ادامه دهد.
سخن گفتن از فاجعۀ کشتار زندانيان سياسی در دهه ٦٠ شمسی در جمهوری اسلامي، درد و اندوه بزرگی ست که تا کنون جسم و جان مردم جامعه ما را به سختی آزارداده است. اين درد، نه فراموش می شود و نه کسی قادر است آن را ببخشد.
