کوچه ها

دیدی که چگونه پر کشیدم

آرام

بی‌ آنکه چشم در خوابی‌ باز شود

و یا از فراقم در اشک.

ولی‌ من حتی بوی خاک کوچه هاتان را

در پشت پلک‌هایم لمس می‌کنم.

کوچه‌ها مرده اند

کوچه‌ها صدای بازی آزادی را

از یاد برده اند

و نام مردگان جوان

بر تارکشان خاک می‌گیرد.

دیدی که چگونه پر کشیدم

و صدای نای چوپان کوه

رفتنم را ترانه نکرد

چوپانان اسطوره‌های باستان را از یاد برده اند

اسطوره‌ها آوارهٔ کوه اند

از یاد رفته

چو مردگان کوچه‌های شهر.

و من.. آه من پر کشیده ام.