آقای گنجی! به اعتبارِ نوشته‌ی اخيرتان در کلامِ شما و شمايان، نوعی طلب‌کاری تاريخی مشاهده می‌شود که آن‌را مزدِ بريدن و پرت شدن از دايره‌ی قدرت خود می‌پنداريد. در گفتمانی که از جانب شما و برخی هم‌فکران ساخته شده کسانی که از چرخه‌ی قدرت کنار رفته و يا به بيرون پرت شده مشروعيت و جايگاه پيدا می‌کنند و بايد بدانان ناز‌شصت داد. سويه‌ی ديگر چنين باوری آن است که کسانی که از ابتدا در بازی قدرت قرار نگرفتند بی‌جايگاه می‌شوند و نامشروع!
