برو به سمتِ برو که رفتم
دیگر به من نمی‌آید که بر منی با من بیاید
وقتی سِمَت نداری
یعنی که سمت نداری
برو به سمتِ برو که رفتم نرو که می‌مانی
که ازهرکجا نرفتم آنجا ماندم
به هرجایی رسیدم آنجا بودم
قدم‌های در قدیم رفته‌ی بسیار زده‌ام
شده‌ام از حال رفته و فردا دارم
برو به این و برو به آن و همین همان را به حالِ خود بگذار
که بینِ من و تو را بینِ من و تو پُر می‌کند فقط!
تو اهلِ مستقیمی
و من که بینِ من لو رفت
درمبدأ و مقصد ولو
از خیابان نمی‌توانی جلو بزنی
بزن به چاک و تیک تاکِ تازه‌ای پیدا کن
که درهای پیشِ رو
در دردهای دیگری پیش می‌رود
دیگر قرار ندارد
سمتِ فرار ندارد در رو!
برو به سمتِ برو که رفتی نرو که می‌مانم
که از به سمتِ دو دست دو دوست و تو با بی من ایستاده می‌رانم
همیشه بی آنکه بخواهم برده شدم
به جایی که از آن آورده شدم
دنبالِ تو خیلی در سطرهایی که ننوشتم گشتم
هنوز می‌نویسم چون متاسفم
کسی که باید اگر بیاید دیگر نمی‌آید
دیگر از سفر نمی‌مانم
همیشه در سفر می‌مانم
در آسمان ردّم اگر دیدی کافی ست
برقش اضافی‌ست
ابری که با عصا می‌رود عموی من است
دریا بلند و آبی عمودی‌ست
Go as the go that I went
It’s no longer becoming of me to come with me beside myself
When you have no occupation
It means you have no direction
Go towards the go that I went, don’t go so you’re left behind
for wherever I didn’t leave, there I stayed
wherever I reached, there I was
I’ve taken many a strolling step in the past
a goner from now, a haver of tomorrow
Go to this and go to that and drop this very this and that, for
this between you and me’s that between you and me, just
You belong straight ahead
and I who threw myself away to myself
am loose at the beginning and the end…
You cannot overtake a street,
Get the tick out of here to find a new tock
for the gates of progress,
progress in the pet hates of others
No more rest
Runaway has nowhere to run
Go towards the go that you went, don’t go so I’m left behind
that from the direction of both hands, two friends,
and you with no me standing
I drive
Always without wanting, I was taken
to the place where I was taken from
I looked for you in the lines I had not yet written a lot
I still write because I’m sorry
the one who has to if she comes she’s not coming anymore
The journey won’t adjourn me
I’ll always sojourn in the journey
It’s enough to see my trace in the sky
the sheen is extra
that cloud, walking with a stick, is my uncle
the sea is tall,
the blue, vertical.
