در آستانهً سالگرد قيام سال 57 مردم ايران قرار داريم. شکستِ فاجعه بار انقلابِ سى و سه سال پيش ايران آن چنان سنگين وعميق بوده که نه تنها باعثِ تلخکامى نسل های درگير انقلاب و سال های پس از آن شده، بلکه مى رود تا چندين نسل آتى و کليٌه ی شالوده های اساسى زيستِ انسانى کشور را با ناکامى و ويرانى و تباهى روبرو سازد. روندعمق يابى خواست ها و مطالباتِ دمکراتيک- ضدامپرياليستى مردم ايران آن زمان و توده گيرشدن فزايندهً آن، در کنار افزايش امکان شکل گيری نيروهای سياسى انقلابى مترٌقى و سکولار مبارز رهبری کنندهً قيام و به انجام رساندن موٌفق آن، زنگِ خطر دوجانبه ای راهم برای ارتجاع داخلى-منطقه اي، وهم برای امپرياليسم به صدا درآورد. پايان عمرسياسى رژيم شاه برای ادامهً حکومت بر مردم از يک طرف، وعقب افتادن امپرياليسم از رقيب در جنگِ سرد، امپرياليسم را واداشت تا برای ممانعت از زيان بيشتر، به آرايش سياسى جديدی در مناطق تحتِ نفوذ خوددست بزند، ي…
