در 28 خرداد 1362 شیرین دالوند فارغ التحصیل رشته جامعه شناسی به همراه 9 زن بهایی دیگر در زندان عادل آباد شیراز به جرم دگراندیشی اعدام شدند.
… نام دیگر زنان اعدامی در این روز عبارتند از مونا محمود نژاد، اختر ثابت، رویا اشراقی، سیمین صابری، مهشید نیرومند، زرین مقیمی ابیانه، طاهره ارجمند (سیاوشی)، نصرت غفرانی (یلدایی)، عزت اشراقی (جانمی)
روز شنبه ۲۸ خرداد، مثل دیگر شنبه های بهار ۱۳۶۲، روز ملاقات زندانیان زن بود. خانواده های این زنان مثل هر شنبه برای ملاقات رفتند، بی خبر از این که آخرین ملاقات است.
یکی از کسانی که آن روز ملاقات رفته بود اینگونه می گوید:«کسی باور نمی کرد اعدامشون کنن! همه فکر می کردن چند ماهی زندانی هستند و بعد آزاد میشن.»
یکی از بستگان این زنان اینگونه می گوید: « آنها را شکنجه روانی می کردند، آنها را خیلی ترسانده بودند. گفته بودند که قلبت را از سینه درمی آوریم.»
از اعدام شدگان وصیت نامه ای بجا نمانده است. یکی از دخترها نوشته ای کوتاه را روی تکه کاغذی به این مضمون نوشته و برای خانواده اش فرستاده بود «هیچ کسی حق ندارد برای من سیاه بپوشد و گریه زاری کند، جز مادرم که می دانم دلش طاقت نمی آورد.»
پس از اعدام چمدان و لباس زنان را به خانواده های آنان تحویل دادند. برادر یکی از دخترهای اعدام شده می گوید:«هنوز این چمدان عزیزترین چیزی است که دارم!»
