افتخار کردن معقول و به اندازه به دست آوردهای فرهنگی، هنری و علمی کشور زادگاه امری بایسته، شایسته و لذت بخش میباشد.
انکار کردن حقایق مستند تاریخی در راسته ترگل ورگل کردن سوابق فرهنگی/هنری/علمی نتنها امری مذموم، بل، مخرب نیز میباشد.
تعداد قابل ملاحظه ای از ایرانیان سوابق کشور را پاستوریزه دوست دارند و در این راسته هر گونه واقعگرایی را بر نمی تابند.
نمونه این پاستوریزه کردن تاریخ، انکار رسم وارداتی غلامبارگی مقبول بعضی از یزرگان در ایران است. این تمایل در همان زمانیکه در یونان باستان امری مقبول و مرسوم بوده، همواره در ایران از اعمال زشت محسوب میشده، و تنها پس از شکست ایرانیان از اعراب و متعاقب آن “ورود عنصر ترک در تاریخ ایران، این امر به صورت وسیعی در ایران هم مرسوم شد.”*
اینکه محبوب خواجه حافظ در برخی از غزلیات، جنس مذکر است به همان اندازه انکار ناپذیر میباشد که برخی مسلمین سعی دارند شراب مورد اشاره مکرر او را از جنس غیر مسکر انگوری جلوه بدهند.
جایگاه رفیع و منزلت خواجه شمس الدین محمد در کهکشان پر ستارۀ هنر و ادبیات ایران محفوظ است، ولیکن تلاش برای تطهیر بزرگان نتنها جفا به آنان میباشد، خصوصاً اکنون که ایران در عین بلا گرفتار است، عادت رویارویی بی پروا با حقیقت است که آزادی بخش میباشد.
تبریک
* ص ١۵ “شاهد بازی در ادبیات فارسی” دکتر سیروس شمیسا
