O Mountain!
One day I will return to you
And put a crown of paper on your head.
Cloudy or sunny, it doesn’t matter.
Starting from the sanctuary of your lonely pine
I will step on your body with heavy feet
And climb from your back, valley to valley.
I will pass by your mirror lake nonchalantly
And spit in its crystal bowl.
I will fill your brook with mud and silt
And blind the eye of its spring.
I will pull up your old pine trees
And toss the nests of your birds to the wind.
I will strike your gluttonous bears as lightening
And empty their eye sockets with a smoldering stick.
After passing the base camp
I will hide behind a high hill
And by triggering a sandslide
I will bury your sleeping mountaineers.
Then I will firmly step on your chest
Block your windpipe
And triumphantly reach your summit.
Little men have engraved inscriptions on your forehead
Hoping that they stay for eternity.
I will remove all words from your body
And throw the rock inscriptions to the bottom of the valley.
No! I am not Farhad, the stone mason (1)
To sledgehammer on your head
For the sake of a bitter love.
I am god of wrath, the revengeful Samson
Who with the push of a hand
Toppled the stone columns
And buried every one with himself
Under the rubble of the temple.
O Mountain! O dirty tumor!
I will pound on your head so hard
That blood will gush out of your ears
And black weeds will grow from your eye sockets
Vultures will fly around your head
Pick at all parts of your body
And scatter them in the four corners of the earth.
Curse you for letting me down
And placing a crown of thorn on my head.
You gathered stubborn gnats
To sit on my ever-fresh wounds
And sent little mean men
To torment me with pieces of clots and laughter.
You ripped the retina of my eyes
And made me unable to cherish colors
And put my steady legs in chains
To hold me in my dark cell
Where I circle for days and nights
Around a grinding stone mill
And moan from my incurable pain.
Now get what you deserve!
The lava of this angry volcano
Shall bury you forever
And the endless shaking of the earth
Shall throw you to death valley
Where you shall wander in deserts
Like a moving sand by the wind.
Majid Naficy
December 14, 2002
1. A melancholy character in the romance of “Khosrow and Shirin” written by the twelfth-century poet Nezami in Persian. Farhad had to tear apart a mountain in order to get Shirin from his rival Khosrow the king. Shirin in persian means “sweet”.
نفرین به کوه
———————-
ای کوه
یک روز به سوی تو بازخواهم گشت
و بر کله ات تاجی کاغذی خواهم گذاشت
ابر باشد یا آفتاب، چه فرق می کند
از خلوت کاج تنهایت آغاز می کنم
با گام های سنگین پا بر پیکرت می گذارم
و دره به دره از کمرگاهت بالا می روم
از کنار دریاچه ی آینه وارت بی اعتنا می گذرم
و درون طاس بلورینش تفی می افکنم
جویبارت را با گل و لای می آکنم
و سرچشمه اش را یکسره کور می کنم
کاج های کهنسال را همه از جا می کَنم
و آشیان پرندگان را به دست باد می سپرم
بر خرس های شکمباره چون آذرخشی فرود می آیم
و چشمخانه هاشان را با شاخه ای نیمسوز تهی می کنم
از پناهگاه اول که گذشتم
در پسِ تلی بلند کمین می کنم
و کوهنوردانی را که آن پایین خفته اند
در زیر توده ای از شن چال می کنم
آنگاه استوار پا بر سینه ات می گذارم
و راه هوا را بر گلویت می بندم
و فاتحانه به سوی قله ات راه می گشایم
آدمکان بر پیشانی ات یادگار نوشته اند
و در خیال آن را جاودان پنداشته اند
من همه ی واژه ها را از تن تو می ستُرم
و سنگنوشته ها را به ته دره پرت می کنم
نه! من فرهاد کوه کن نیستم
که به عشقی تلخ بر فرق تو پتک بکوبم
من خدای خشم ام: سامسون پر کینه
که با فشار دستی ستون های سنگی را فرو ریخت
و همه را همراه خود در زیر آوار دفن کرد
ای کوه! ای دمل چرکین!
آنچنان بر مغزت بکوبم
که خون از گوشهایت جاری شود
و از چشمخانه هایت سیاهدانه بروید
و کرکسان بر فراز سرت به پرواز درآیند
پاره های تنت را برگیرند
و در چهارگوشه ی زمین پراکنده سازند
نفرین بر تو که مرا چنین خوار کردی
و بر سرم تاجی از خار نهادی
مگسکان سمج را بسیج کردی
تا بر زخمهای همیشه تازه ی من بنشینند
و آدمکان موذی را روانه کردی
تا مرا دشنام دهند و دیوانه بخوانند
و به پاره های کلوخ و خنده بیازارند
پرده ی چشمان مرا گسستی
تا از ستایش رنگ ها ناتوان بمانم
و بر پاهای استوارم زنجیر نهادی
تا در بند تاریک خود بمانم
و به گردِ این چرخ آسیای سنگین
شب و روز به گردش درآیم
و از درد بی درمان خود بنالم
اینک سزای خود را بگیر:
گدازه های این آتشفشان خشمگین
ترا برای همیشه دفن خواهد کرد
و لرزه های بی پایان زمین
تکه های تنت را به دره ی مرگ فرو خواهد ریخت
تا تو چون ریگی روان در دست باد
همیشه دربه در بیابانها بمانی.
مجید نفیسی
14 دسامبر 2002
