از سایت معروف « گفتگو» قبلا هم مطلب منتشر کردیم. کارشان مصاحبه با هنرمندان از سراسر جهان است و شگردشان این است که بی گدار به آب می زنند. آنها بر اساس موقعیت و شخصیت میهمان شان، موضوعی را مطرح می کنند که به سرعت، گفتگوی رسمی و کلیشه ای را تبدبل به گپ صمیمی دو دوست می سازد.
گوشه ای ازمصاحبه مجله « گفتگو» با معروف ترین بازیگر اسکاندیناویایی « Stellan Skarsgård» را برای تان تدارک دیده ام. بازیگری که از یک سو در فیلم سرگرم کننده سراسر کشمکش «ماجراهای کارائیب» بازی می کند و از سوی دیگر هنرپیشه ثابت فیلم های کارگردان معروف اروپا« لارس وون ترویه» می باشد.
مجله «گفتگو» : آقای اسکارسگارد کجا زندگی می کنی؟
استلان اسکارسگارد: من درسوئد زندگی می کنم بخاطر آنکه مالیات زیادی می گیرد. کشوری که در آن از گرسنگی خبری نیست. بیمه بهداشت و درمان خوبی دارد و آموزش و پرورش و تحصیلات عالیه اش مجانی است. کشور خوبی است و من دوستش دارم.
مجله گفتگو: تو ترجیح می دهی مالیات بیشتر بپردازی؟
استلان اسکارسگارد: بله حتماً… آدمهایی مثل من که خوب پول در می آورند باید مالیات بیشتر بپردازند. همه باید به مدرسه و دانشگاه بروند و بهداشت خوبی برای شان وجود داشته باشد.
مجله گفتگو: این حرف های تو خریدار زیادی ندارد.
استلان اسکارسگارد: این حرفی که می زنی خیلی غم انگیزه، چون خیلی از امریکایی ها از کمک های دولتی استفاده می کنند ولی باور نمی کنند که تحت حمایت دولت هستند. امریکایی ها بدون انکه بدانند چه خبر است با بی اطلاعی تمام شعار می دهند و می گویند: «قطع کنید حمایت از فقرا و بیچاره ها را… دولت و مخارجش باید کوچکتر و کمتر شود»
مثل این است که از کمک برخوردار باشید و بگویید « کی من؟ امکان نداره؟ کجا؟ مگه ممکنه؟ و خوب البته جمهوری خواهها هم این را می دانند ولی حرفی در باره اش نمی زنند. این اتفاق ها و اعتقادات به وجود می آید چون آموزش و پرورش درست و حسابی در امریکا وجود ندارد.
مجله «گفتگو» : خودت که اینها را می دونی پس چرا تو امریکا زندگی نمی کنی؟ اینجا آپارتمان نداری؟
استلان اسکارسگارد: نه هیچی تو امریکا ندارم ولی برایم فرقی هم نمی کند اگر لازم باشد در امریکا هم زندگی خواهم کرد. یک عالم اتفاق فرخنده در امریکا صورت مبی گیرد و گروه زیادی هنرمند و فیلمساز و روشنفکر دارد. نصف امریکا دیوونه است ولی نصفه دیگر جمعیت امریکا آدم های عاقلی هستند.
مجله «گفتگو» : آیا به خاطر سوئدی بودن احساس غرور می کنی؟
استلان اسکارسگارد: با این چیزهایی که در باره ناسیونالیسم می گویند فکر نکنم آب من با آنها به یک جوب برود، من ناسیونالیست نیستم. رغبتی هم ندارم پرچم سوئد را در دستانم به هر سو بگردانم. فکر نکنم از ملی گرایی کسی خیر دیده باشد. من افتخار می کنم به اسکاندینیویا چون به شیوه ای از مدیریت دست یافتیم که قادر به خلق یک جامعه دلباز و پذیرای تفاوت باشیم. این روزا البته همه، حتی سوئد هم به سنت خصوصی کردن اقتصاد می روند ولی به هرحال اون بالا تو شمال اروپا، دستاوردهای خوبی تجربه شده است.
من شانس داشتم که در بیش از ۹۰ فیلم و سریال بازی کنم ولی همچنان همه چیز برایم جالب و جذاب است. از نظرمن، انسان موجود خیلی جالبی است و به همین خاطر فرصت ها برای همه بوجود می‌آید. من بابت بازیگر سینما بودن احساس خوش شانسی می کنم. خوشایندتر از همه آنکه می تونم خودم تصمیم بگیرم که چه نقشی را بازی کنم.
مجله «گفتگو» : چه موقع به این مرحله از بازیگری رسیدی؟
استلان اسکارسگارد: موقعیت من مثل این نبود که « ستاره ای کشف شده باشد». سرگذشت حرفه ای من حوصله روزنامه نگارها را سر خواهد برد. شهرت و اقبال بازیگری من خیلی کند بوده است و از جمله معروف خبری نیست که بگویم « از آن پس زندگی ام از این رو به آن رو شده است». زندگی بازیگری من به خواندن داستان های مارسل پروست شبیه است تا مجلات پر سر و صدای مملو از شایعات هالیوود…
