اگر جنبش اعتراضی، با وجود ضعف های پرشمار رهبران تسخیریش که انصافاً از همان روز اول هم معلوم بود، ادامه پیدا كرد به این دلیل بود كه خودش دور گرفته بود. آنچه جلویش می برد انگیزه های پراكندهء مردم برای نارضایی از حكومت بود و آنچه در عمل بدان جهت می داد نه رهنمودهای آشفتهء رهبران كه مسیر منطقی مخالفت بود كه به هر صورت به خواست تغییر نظام سیاسی و جایگزینی اش با نظامی لائیك منتهی می گشت. دیدیم كه هر حركت مردم این خواست را كه در برنامهء هیچكدام از رهبران و سخنگویان تسخیری و پر سر و صدایشان جا نداشت و از دستگاه های تبلیغاتی خارجی هم ترویج نمی شد، رساتر از حركت قبلی به همگان تفهیم نمود.
