سال آخر
———-
میدونم چیه، میدونم نمیدونم،
نه واسه اینکه ازش بیرونم نمیتونم از کشورم ایرونم نمیخونم،
نمیدونم شاید بیهودست کارم،
من هم دیوونم شاید که غرقه افکارم میلولم هرشب،
که فردا شاید پیروز هم برگشت، و فردا شاید ایران هم درست شد،
از فریادهای ویرانش کم شن.
حقیقته که میدوزن پردشو، باز دوباره شکاف میدن،
به جاش میگن چطوری سرتو بزنی تا سرتو نزنن،
چطور حرف بزنی تا چنگ نزنن رو حنجرت،
چرا رو لبها جا بوسه منگنست؟
تو قلبهامون جا در یک پنجرست؟
اونها شیر نیستن، اونها زنگ زدن،
اینها پیر نیستن، اینها جنگ زدن.
اینها چروک نیستن حاجی اسلحهن!
که هرچی میدونیم از این تجربست،
و هرچی داریم همین مردمن
که وایسادن و میگن: “نمیخواهم دیگه!”
حاجی باهات راه نمیام دیگه!
من دیگه باج نمیخواهم دیگه!
من دیگه شاه نمیخواهم دیگه!
من باهات راه نمیام دیگه!
من دیگه حاج نمیخواهم دیگه!
من دیگه تاج نمیخواهم دیگه!
من دیگه نه…
من نمیخواهم دیگه روتونو ببینم،
نه نمیخواهم دیگه تو کوچه بمیرن،
نه نمیخواهم دیگه کشتار ساده که راجعبش حرف بزنم،
نمیخواهم دیگه…
من نمیخواهم دیگه اینجا حکم کنی،
نمیخواهم دیگه دیکتاتوری مفت خوری،
نمیخواهم دیگه بگی قرار اینه،
نمیخواهم هر کی هم مونده فراری شه.
من نمیخواهم دیگه گیجی، سردرگمی،
نمیخواهم دیگه تیزی و گردن بری،
نمیخواهم دیگه دینو سنگر کنی،
نمیخواهم اینی که پشتش رهبر شدی،
نمیخواهم دیگه جنگلو تو منقل دود کنی،
نه نمیخواهم ببینم رو نفتم سود کنی،
نه نمیخواهم ببینمت ختمه کلام،
نمیخواهم ببینم اون دنیا دربون شدی.
این دنیا ماله ماست، نه ماله منه!
هر چی که داریو نداری هست امواله همه.
پس بدش پس، بدش من،
منه نوی که تشنم به دستگاهت،
که در حال
خواب ناز
سال آخر
داره میشه
ساده تیکه
پاره پاره…
– پاکان
