من اسیر ایرانم
چندی پیش با دوستی ملاقات کردم اسیر ایران . اسیر ایران بودن رسالت بسیاری از راد مردان و شیر زنان ایرانیست که با جان و دل تن به این اسارت سپرده اند. در ایران مانده اند و در چنگال عشق به وطن دست و پا میزنند. نام این اسیر بی نام را کیوان میگزارم! کیوان با من میگفت از روزگاری دیگر اندیش!
روزگارنوجوانی اش در ایران!
“تو یادت نیست آتسا جان …آن روزها هنوز به دنیا نیامده بودی. من یادم هست
که در محله ما، اگر فلانی جرات میکرد تا به خواهر فلان دوست حرفی بزند یا
متلکی بگوید, همه بچه های محل دور هم جمع میشدند تا حق ان فلان فلان شده را کف دستش بگذارند! یادم هست که اگر یک پدر سوخته از محلات دیگر، دل به دختر محله ما می باخت و دنبالش می افتاد، تمام محله بسیج میشدند تا جد و آباد
آن پدر سوخته را جلوی چشمش بیاورند ! آن روزها اسمش را گذاشته بودیم
“غیرت”، “شرف”، “وجدان”. با این همه مرد با غیرت و شرف ، چه کسی جرات داشت به زنی ،خواهری، مادری، چپ نگاه کند.
اما امروز آتسا جان، در همان محل که قدیم ها، وجدان بیدار بود و شرف سالار
بود و غیرت حکومت میکرد، نه تنها خواهر فلانی را میگیرند و میبرند، نه تنها
مادر فلانی را میزنند و بر فرق سرش میکوبند، که حتی به دختران و زنان خودمان
هم تعارض میکنند. به جرم زیبایی می گیرندشان، به جرم زن بودن میبرندشان،
و به نام خدا و پیغمبر خدا، یا به روسپی گری مجبورشان می کنند یا در زندانهای
اسلام به ناموسشان دست می یازند! اما فریاد “وامصیبتا” از هیچ پنجره ای درز
نمیکند! حناق به جان این قوم افتاده تا هر فریادی را در گلو خفه کند!
امروز مردان با غیرت محله ما، درها را میبندند، پنجرهها را درز میگیرند،
روزنه ها را کور میکنند، چشمهایشان رامی پوشانند، گوشهایشان را میگیرند، تا
نبینند، نشنوند، ندانند. اما چه حاصل ، که زجه خاموش جنازها، فریاد
ناشنیده پیکرهای در بند، بغض بازماندگان و هق هق مصیبت این قوم، ازدرهای
بسته ، پنجرهای درز گرفته و روزنه های کور عبور می کنند تا بر جان و تن
اسیران ایران بتازند!
نان روزانه ما اسیران، چیزی نیست بجز شرم و درماندگی . حاصل شهادت بر این
ننگ تنها هق هق خاموش “غیرت” و “شرف” و “وجدان” گمشده دربندان ایران زمین است!
آتسا جان ، تو که جوانی ، در خارج زندگی میکنی، تو که اسیر ایران نیستی، تو
به من بگو وجدان ما کجاست؟ با غیرتمان چه کردند؟ چه کسی شرف را از ما
دزدیده؟ ”
