زنجیر نا مردمی ها و نا مردی ها
چو آمد بدر بیژن خسته دل/ ز خون مژه پای مانده بگل/ همی گفت اگر بر سرم کردگار/ نوشتست مردن ببد روزگار/ ز دار و ز کشتن نترسم همی/ ز گردان ایران بترسم همی/ که نامرد خواند مرا دشمنم/ زناخسته بردار کرده تنم : فردوسی
این جو که تراست هر کسی جویان نیست/ هر چرخ ز آب جوی تو گردان نیست
هرکس نکشد کمان کمان ارزان نیست/ رستم باید که کار نامردان نیست : مولوی
نشنیده‌ای که زیر چناری کدو بنی/ برجست و بر دوید برو بر به روز بیست/ پرسید از چنار که تو چند روزه‌ای/ گفتا چنار عمر من افزون‌تر از دویست/ گفتا به بیست روز من از تو فزون شدم/ این کاهلی بگوی که آخر ز بهر چیست/ گفتا چنار نیست مرا با تو هیچ جنگ/ کاکنون نه روز جنگ و نه هنگام داوریست/ فردا که بر من و تو وزد باد مهرگان/ آنگه شود پدید که نامرد و مرد کیست : انوری
ناز را رویی بباید همچو ورد/ چون نداری گرد بدخویی مگرد/ یا بگستر فرش زیبایی و حسن/ یا بساط کبر و ناز اندر نورد/ زر ز معدن سرخ روی آید برون/ صحبت ناجنس کردش روی زرد/ کی کند ناخوب رابیداد خوب/ چون کند نامرد را کافور مرد : سنایی
بداندیش مردم بجز بد ندید/ بیفتاد و عاجزتر از خود ندید/ همه شب ز فریاد و زاری نخفت/ یکی بر سرش کوفت سنگی و گفت:/ تو هرگز رسیدی به فریاد کس/ که می‌خواهی امروز فریادرس؟/ همه تخم نامردمی کاشتی/ ببین لاجرم بر چه برداشتی : سعد ی
نشتر از نامردمی ، در پردهی چشمم شکست/ از ره هر کس ، به مژگان خار و خس برداشتم/ گر چو خورشید به خود تیغ زنم، معذورم/ طرفی نیست درین عالم نامرد مرا: صائب تبریزی
آفتاب رخ تو پنهان نیست/ لیک هر دیده محرم آن نیست/ هر که در عشق ذره ذره نشد/ پیش خورشید پای‌کوبان نیست/ ذره می‌شو ، هوای جانان را/ که به جانان رسیدن آسان نیست/ مرد جانان نه‌ای مکن دعوی/ زانکه نامرد ، مرد جانان نیست : عطارنیشابوری
روشنانی که به تاریکی شب گردانند/ شمع در پرده و پروانه ی سر گردانند/ خود بده درس محبت که ادیبان خرد/ همه در مکتب توحید تو شاگردانند/ تو به دل هستی و این قوم به گل می جویند/ تو به جانستی و این جمع جهانگردانند/ عاشقانراست قضا هر چه جهانراست بلا/ نازم این قوم بلاکش که بلاگردانند/ اهل دردی که زبان دل من داند نیست/ دردمندم من و یاران همه بی دردانند/ بهر نان بر در ارباب نعیم دنیا/ مرو ای مرد که این طایفه نامردانند : محمدحسین شهریار
ترس بود و بالهای مرگ/ کس نمی جنبید چون بر شاخه برگ از برگ/ سنگر آزادگان خاموش/ خیمه گاه دشمنان پر جوش/ باغهای آرزو بی برگ/ آسمان اشک ها پر بار/ گر مرو آزادگان دربند/ روسپی نا مردمان در کار : سیاوش کسرایی
نشسته ا یم و به مرگ_ بها ر می نگریم / به نا سپا سی_ ا ین روزگا ر می نگریم
زمان، زمانه ی نامردمی و نامردی است/ چوما به گردش پیرار و پار می نگریم : پیرایه یغمایی
بغض_ زمین چواشک ، ببارد ز آسما ن/ نامرد ی و ریا ، شده سرمشق و آرمان
اندوه ، مانده بر دل_ انبوه_ مرد مان/ انسان ، به سوگ عشق نشسته ست این زمان : منوچهر سعا دت نوری
Read More on The Chains
