راهرو

امروز
برون از آن حصار‌ها
از آن دیوار‌ها
آیا آزادم؟

امروز
قرنی­ست از آن
امروز مو‌هایم
با برف‌ها هم­نشینند          
لیک هنوز
تمام سلول‌هایم سر به دیوار می‌کوبند
با آن یاد‌ها
آن فریاد‌ها
آن خداحافظی‌ها
آن ساک‌هایِ باقی­مانده
آن راهرویِ باریک و دراز
آن­جا که پشت به دیوار در کنار هم­زنجیران
ردیف نشته به دو طرف راهرو
دزدانه از زیر چشم­بند
یک به یک
گام‌هایِ لرزانِ همسایه‌هایم را می‌دیدم
که به مسلخ می‌رفتندآن انتظار تلخ­تر از مرگِ
“نام بعدی”                      
آن گریه‌ها
آن ز خنده ریسه‌ها
…

آیا آن تک­درختِ بالایِ کوه
که محکوم­وار
سوختن ما را شاهد بود
روزی زبان خواهد گشود؟

رضا هیوا
سپتامبر ۲۰۰۲