قصیده ی ایران من

قصیده‌ ی ایران من

من کجا ی این جها ن را دوست دارم
من کد ا مین مرد ما ن را دوست دارم
دوستان و دود ما ن را دوست دارم
جاودا ن ، آزاد گا ن را دوست دارم
من وطن را ، آشیا ن را دوست دارم
من در آ نجا بس مکا ن را دوست دارم
ازهرند و از سهند و تا نهاو ند
ازکرج ، از اوج توچال ، تا دماوند
از ا را ک  و از نطنز و یزد و تبر یز
تا درون خا نه ها ی خشت نیر یز
ازمزار کوروش واز پایگاه تخت جمشید
تا به کنگاور کنار معبدافسانه ناهید
یا زنیشابوروقوچان تاانارستا ن ساوه
وز ره پرپيچ وخم روی کتل سوی گناوه
از بر دروازه ی قرآن شیر ا ز
تا به  دزفول و سنند ج  تا به اهواز
از کران  لنگه ، تا قلب  لرستان
یا ز تهران تا به  ساری ، تا گلستا ن
از مغا ن  و گنبد و از دشت میشا ن
تا میا ن کو چه ‌های تنگ  کا شا ن
از شمیرا ن ، تا به  چا رباغ سپا ها ن
از میا نه ،  تا  درون  باغ  ما ها ن
از جوار جنگل نور ، خط سا‌حل در شما ل
تا به دروس و به قلهک ، باغچه ‌های کوی یخچا ل
همره کوچ عشا یر ، از طریق چارمحا ل
تا ابرقو در کنار و زیر آن سرو کهنسا ل 
از ره میدان شوش تا زا د گاه شیخ رازی
شهر ری ، یعنی هما ن منزلگه دا نا ی ما ضی
یا ز گوشه گوشه های باغ انگوری اوشا ن
تا به زیر شاخه ‌ی زیتون ، مسیر را ه لوشا ن
یا که از توس ، سوی فردوس  تا گنا با د
تا به آ بادا ن ،  کنا ر نخل ‌های احمد آ با د
از سمنگا ن تا کناره ، راه چا لو س
از ورای صخره ها وجلگه ‌ها ی سبز زا گر و س
تا به زیر آ سمان پرستاره ، شهرکرما ن
یا بسوی تپه ‌ها ی نفتی مسجد سلیما ن
من کجای این جها ن را دوست دارم
من وطن را ، آشیا ن را دوست دارم
منوچهر سعا دت نوری