وقتی برادران سررسیدند و بر پشتِ در زدند
از راه پنجره دوستانم به کوه و کمر زدند
گشتند توی پستو تن خانه را در اتاق ها
با چشم شور حتی به طاق توالت نظر زدند
خانه به خانه گشتند ما را کسی ندید
در کوچه تک تکِ مردها را نفر به نفر زدند
آنها پدر نبودند دستی در آدم نداشتند
کم داشتند جای پدر بیخ گوش پسر زدند
پیر و جوان که فرقی نمی کرد با هم به صف شدند
اهل محله را جمع کردند در کوچه سر زدند
وقتی که کار در کوچه از کار دیگر گذشته بود
از حمله رادیوها شنیدند و زنگ خطر زدند
در قتل عام گفتند کشتند اما چه فایده!
از قاتلان نگفتند چیزی از اصل خبر زدند
ماندن همیشه اینجا خطر داشت ما در نمی رویم
آنها که خانه در خاک دارند قید سفر زدند!
میدان انقلاب
از آن روزی که مادرم مرا به دبستان داد
پسر در آسمان خدا را دنبال می کند
و شب ها با ستاره حال و احوال می کند
کجا رفت ؟ انقلاب!؟
خیلی گشتم ولی نبود
خیابان مقصد خودش را دنبال می کند
به آزادی برو که میدان دارد! نمی شود!؟
در آن جا هم فقط خودی عشق و حال می کند
توی محدوده می توانی بازی کنی فقط!
اگل بیلون بِلم به دولم دیفال می کند؟
نه مامان من که پیش تو هستم در نمی روم
خدا حفظت کند کی اینها را چال می کند؟
به آقا اعتراض کردی؟
جنجال می کند!
دهان را مهر و موم و مردم را لال می کند
سر هر صندلی فقط تمثا ل علی نشست
سخنرانی نمی شود داد وقال می کند
خیابان ها ترَک به تن گم سرخورده رفته اند
هوا ابری ست
یادِ باران امسال می کند؟
کجا رفت انقلاب؟
دارد سیگار می کشد
و فرزندان مانده را استعمال می کند
خیابان
و حالا خوب می دانم
خیابانی که در بن بست های خود فرو رفته ست
برای جستجوی نام خود از کوچه های تو به تو رفته ست
میان یک دو میدان هی به آزادی رسید وانقلابی شد
خجالت می کشید از هر دو میدانی که در آنها فرو رفته ست
کنار هر حصاری آدمی فکری توقف کرد
خیابانی که در هر خانه ای از راهرو رفته ست
به این ادرس دم این بیت هم آمد نمی دانست
اسامی کوچه ها دارند اما رنگ و رو رفته ست
تمام شهر را با هر خیابانی برای پرس و جو می گشت
یکی می گفت:
از چپ
دیگری
از راست نه! از روبرو رفته ست
همان که نامش آزادی ست؟
خیلی عذرخواهی ازتمام عابران می کرد
کو!؟ رفته ست؟
اگر ابروی بالا در نمی گیرد اگر ابری
تمام چشمها هستند تنها آبرو رفته ست
خیابان در تمام شهر تنها بود در می زد!
زنی از پشت در می گفت:
اینجا نیست او رفته ست!
شعر علی عبدالرضایی
