نگفتم ترا: “ققنس ما نمیرد” ؟
اگرچه ز دنیای دون گوشه گیرد
سرای دلش چون که سرشار عشق است
حیاتی دگرباره از سر بگیرد
چو دریا به هر سوی موجی فرستد
و جوش و خروشش نه کاهش پذیرد
به کردار باران اگر در دل خاک
رود؛ از دلش سبزه بالا بگیرد
در آغوش اخگر اگر کام جوید
از آن پیکر شعله نیرو پذیرد
دل نوجوانان ایران زمین شاد
چه غم کاین تن پیر تنها بمیرد
برای مورچه
بیست و ششم اسفند 1387
اتاوا
