قلب من از نیزه تو می گذرد
کند
بدون تخفیف.
یک دسته کرکس سفید در آسمان این شهر
همواره شاهدند
همواره در میان دایره پروازشان
متدد
در سکوت انتظار می کشند.
یاد تو از روزگار من نمی گذرد
نمی نگرد
به خواب ناتمام تمام شب
پس من کیم؟
یا حد اقل در چه زمانی سیر می کنم؟
شاعر روزهای سرد
شاعر روزهای بی حماسه
در من که هم چراغی به مرگ نزدیک می شود
نه!
اصلا در آن غرق شد
و آب آنرا با خود نبرد
باری
قلب من از نیزه تو می گذرد
تاکید می کنم
راهی نیست
چاهی نیست
همیشه از شب
همیشه از آن کوره راه کهنه لعنتی
میان کوچه های آخر نوروز
عبور می کنم
چرا دیگر از من
چرا دوباره از میان راه های من
دوباره راه نمی روی؟
اما
کاش در همین ترانه ها دوام بیاوری
کاش مادرم برای من یک فنجان چای بیاورد
ببین همیشه فاجعه شبیه بمب نیست
می شنوی؟
پرنده ها
تکه های هدیه نان مرا در ایوان یافته اند
حتما دعایشان مرا از این سیاه چال به خانه می برد
سیگار های
طولانی
ضد آب
بی وقفه و خاموشی در باران
مثل مکالمه ها ی عبدالرضایی
باری
قلب من از نیزه تو می گذرد
و زندگی
و من
ما یکدیگر را دوست نداریم
من و زندگی
یادت نیست
اما همیشه می گفتی که زندگی انگیزه ندارد
و یارانم
در غیبت آن مرد عاشق در شهر
میدان شهر
و شب ها شعر را در یک حراج خاموش به صفر فروختند
می شنوی
فقط به هیچ تومان
به صفر
فرصتی نیست
باید هر چه سریعتر قصیده تو را تمام کنم
برای برای پیشینیان یادگاریهایم را بگذارم
برای مادر بزرگ تریاک بخرم
باید برای پدر بزرگ دکمه سردست و سیگار
فندک
صفحه یی با آواز عصمت بابلی بیاورم
یک رادیو کوچک ترانزیستوری
و یادم باشد خرابش نکنم
وقتی برای دیدن رفقای قدیم به بانک می رود
باید خاطرات یک احمق را چاپ کنم
اما نه در دوزخ
نه بهشت و جهنم
حتی در شهرستان
تو نیستی
حتی نه در زیر زمین
ما سالها آنجا بودیم
درست دو متر زیر زمین
تو نبودی
هی که بالاتر می رفتم
از همکف
سوم
سوم
چهارم
…
دارم به عرش می رسم
چقدر همراه / و چقدر تنها
چقدر اینترنت
صفحه های کلید
بدون کلید
قفل
– راستی قفل هایم را در خانه جا گذاشته ام –
تنها بگو
چه کسی تو را از شهر برد؟
تو از خاطرات بوسه و تاکسی
تو از رودخانه و سینما
تو از تمام ماهیان آشنای من
تو از زمان و شعر
فلسفه
من
دست من
دست من
دست من
از دست
رفته ای
Schiedam-Netherlads
