بیچاره بلبل
خون دررگهایش گداخته فلزی را میماند که درمداری بسته جریانی تکراری را سیرمیکرد. این گردش معلول ضربانی بود که درعینِ حیات بخشی بانی تلاقی سرخ رودِ متلاطم با سلولهای جدارمسیرش بود. برخوردی که اثری پررنگ چون کهنه زخمی ملتهب ازحضورش بر جای میگذاشت. افکارش در جستجوی معشوق دائمأ در تکاپو بود وکمترشتابی برای پایان دادن به شب نشینی با یاد اوازخود نشان میداد. قدرت سلطه جوی خواستن یار گاه رخصت نفس کشیدن را نیزازاوسلب میکرد. این بی مهری تا آنجا ادامه می یافت که جسم ملول وآزرده اش به خونخواهی ریه هایش را با گسترشی ناگهانی واداربه بلعیدن نفسی عمیق میکرد تا سیلی ازاکسیژن به کوره داغ رگهایش فرو ریزد. باری اشتیاق جسم به بقا درهمین مرحله متوقف و نگهبانی از حیات، نیمه کاره رها میشد. گویا اوحس تعلق به زندگی را درقمارنگاه باخته بود.
