بانوی نیلوفران ریشه در آب

بانوی رنگ
دست در دل آسمان می ِکشی
با پنجه های پر از تردید
تا بپوشانی بوم برهنه ات را
از خون جاری خورشید

بانوی روشنا
دست تو در تطور تاریخ
در نیاز تُرنجی شکسته است

تو بانو-
اندوه دلت را
در کنار پاشوی پارسو
به ماهیان سرخ و بید مجنون ِپریشان در آب
هدیه ده
زیراک در هر زخمه ی رنگت
فریاد عاصی یک زن
ماه شبانه را
مشوش و تاریک می کند

اینجا نشانه ای از سکوتِ باطل انسان است
اینجا شهادت کوچه است در بی پناهی امید

و تو – در مرز قاب یک تصور
تصویر دشت های بی پرنده را
بر آسمان خاطره می سازی

آه – بانوی رنگ
اینک – بی درنگ
بشکن، بوم و صدا و خاطره و زنجیر را
ذهن طویل خودت را برداروُ به کوچه زن

ببین باران چگونه
کوچه های پر ازدحام را
هاشور میزند
و زمین را شاداب میکند

بیرون برو – و خیس شو، خیس
خیس خیس

تا شکوفه بشکفد
در کف دستان رنگیت
تا یک امید
برویاند ترانه ئی خوش را
بر لب های بسته ات

آی – بانو، بانو
در زیر شرشر باران شو
بیدریغ شو
و گاز بزن آن سیب سرخ را
و بباران عطوفت را
بر ساقه ی علف های تشنه ی تابستان

بانوی رنگ
دست های رنگی ات را
سوی خودت بگیر
تا که بهار از پنجره ی نگاهت
داخل شود به حجره ی قلبت

بانوی نیلوفران ریشه در آب
بر بوم برهنه ی خاموشت
رنگ راستی – افشان
شفاف شو، چهره ی آبیت را
نمایان کن
بانوی نیلوفران برکه ی هستی