در حکومت ظلم و فساد حتی خود حاکم ظلم و فساد هم در امان نیست اګر نګاهی به تاریخ بیاندازیم می بینیم که در حکومت های دیکتاتوری و فساد حتی خود حاکمان و دیکتاتورها هم در امان نبودند و به اندک بهانه ای سرنګون و نابود شده اند. حتی پادشاهان محبوبی و دیکتاتورهای ملی و مردمی هم از این سرنوشت در امان نبوده اند شیری ژیان مانند نادرشاه که بعنوان پادشاه عوض اینکه در پشت سپاه باشد و اطرافش را سربازان فدایی و سلحشور محافظت کنند خودش در جلوی سپاه با مهارت و شیردلی کم نظیری بدون ترسی از مرګ پیش میتافته و با همان تبرزینش از چپ راست سربازان دشمن را درو میکرده است مردی که به تنهای شاید با بیست نظامی میتوانسته مقابله کند ولی شبانګاه به سراپرده اش هجوم می برند و ناجوانمردانه اورا در حال خواب و بیداری میکشند ولی باز او میتواند مثل اینکه یکی از آنان را بکشد و بقیه را زخمی نماید. دیګر تکلیف دیکتاتورهای مریضی و علیلی که با کینه و حیله و تزویر و به اتکای مکر و فریب حکومت میکنند معلوم است. مثلا استالین یا هیتلر هیچوقت جرات اینکه با چند نفر دشمن در جنګهایشان ګلاویز شوند را نداشته اند بلکه آنان سربازان را راحتی فدایی خود میکردند و به کشتن میدادند و با تحریک جوانان آنان را به مقابله هر خطری میفرستادند. و با سو استفاده از ایمان و تفکر مردم آنان را غارت میفرمودند وبرای مقاصد شوم خود که همانا شهوترانی زندګی بسیار پرتجمل و غارت و نفرت بین مردم بود سو استفاده میکردند. و با دست ګرفتن قدرتهای اقتصادی ملی یک کشور هم آن قدرت را برای کارهای شخصی و دزدی و فساد خود و ګروهی از عوامل خود مورد استفاده قرار میدادند و با تکیه بر بی تفاوتی و ظلم و غارتګری و دزدی و فساد و خودخواهی های سایر قدرتمندان دینا پایه های حکومت خودرا مثلا سفت میکردند ولی اربابان واقعی آنان نیز از آنان بعنوان مهره هایی استفاده میکردند و وقتی که احیتاج نداشتند آنان را دور می انداختند.
تمامی قدرتمندان تاریخ که با حیله و زرنګی به قدرت و شوکت رسیده بودند و هیچ فکری جز دزدی و فساد و قدرتمندی نداشتند یکی بعد از دیګری نابود شدند و هیچکدامشان عاقبتی خوش نداشتند. متاسفانه سایر دیکتاتور ها از تاریخ درس نیاموختند و پند نګرفتند و با نهایت ابلهی دنبال همان روش و همان کار رفتند و به روش صدام حسینی خود و دودمان خود را برباد دادند و ملتی را هم ذلیل و بیچاره نمودند. نه بخود رحم کردند و نه به خانواده خود و نه به ملت خود. ابر قدرتان دنیا که میخواهند ابلهای بر سریر قدرت تکیه بزنند تا هر کاری را که میخواهند انجام دهند و آنان توانایی درک آنرا نداشته باشند براحتی یا از اینان دفاع کردند و یا با جنګ زرګری مردم را هالو پنداشته و به نوعی دیګر از نوکران خود حمایت کردند و سر مردم ساده دل را شیره مالیدند. آنان با داشتن مثلا رهبران ابله و یا بی خبر و ساده دل و یا دزد و فاسد بنیاد های تجاری و اقتصادی و یا منابع خام آن ملت ها را غارت نمودند و چون اشخاص خبره و وارد سرکار نبودند براحتی و با ترفند های بسیار ملت ها را اسیر و خام نګاه داشتند و سعی کردند دوستی محبت و خوش قلبی و میهن پرستی را از بین ببرند و بجای آن خرافات و اوهام جانشین سازند و ظاهرا هم تاکنون بسیار موفق بوده اند که با عقب نګه داشتن فرهنګی و توجه مردم به دزدی و خرافات و منافع شخصی ملت ها را بیچاره و آواره سازند. بطو ر خلاصه آنان با تفرقه بیانداز و غارت کن مردم را بخود هم مشغول و سرګردان کردند با تفرقه بین زن مرد و نژادها و زبانها و یا ګویش ها و تفرقه های مذهبی و قومی و آتش زدن غیرتهای الکی و غیر منطقی مردم را بجان هم انداختند و خود نظاره ګر بوده و به ریش این ساده دلان میخندیدند و سرمایه هایشان را غارت میکردند.
از بین بردن اعتماد و دوستی و سو استفاده از اعتماد و دوستی کار را بجایی رسانید که پدر به پسر و خواهر به برادر نمی توانستند اعتماد کنند و جو بی تفاوتی و بی انصافی و بمن چه توان همه را ګرفته بود دادګستری زاید و دادګاههای پوچ و بی معنی و نبودن انصاف و عدالت و بدبینی و بدرفتاری پایه های اجتماع را سست و لرزان کرده بود. از طرف دیګر با اختیار داشتن وسایل ارتباط جمعی هر چه را که میخواستند بخورد مردم میدادند. و براحتی دیوی را فرشته و فرشته را دیو به مردم می نمایاندند.
