هوا ار “ناجوانمردانه سرد است”
ز جورش ار دلم لبریز درد است
ار اختر از شبش گردیده پنهان
به برزن می رود مِه چست و آسان
خیابان تا بیابان برف پوش است
نوای باد آذر در خروش است
درختان چون هیولاهای دربند
جدا از برگ و بار و خویش و پیوند
نه در جو قطرۀ آبی روان است
نه گلشن نه صدای باغبان است
بجای گلشن و بانگ هزاران
نشسته بر زمین یخ-بسته باران
شعاع دیدها کوتاه کوتاه
نه هرگز می توان دید راه از چاه
شبی یلدایی است و ماه پنهان
نه ناهیدی نه مریخی نه کیوان
ز هر بامی همی خیزد سیه دود
چو آه سینه های سوزش آلود
چو عمر ماه آذر یافت پایان
رسول حکم دی آمد شتابان
سیاهی بر جهان گسترده دامان
رمیده خنده ار لبهای خندان
بغیر از زوزه های سرکش باد
نمی خیزد ازین بیغوله فریاد
به مستی می دود در شهر توفان
به پیشش توده های برف رقصان
کنار خانه ها با برف همراه
تلنباری کند تا بر کمرگاه
چراغان خیابانند کم سو
ز بالا بر نشیب افکنده گیسو
شبی دیجور آمد بر در و دشت
سیاهی دامن افشانده به گلگشت
