فرشته

چه شود اگر که روزی ،  ‌تو  بسان خشم_ توفا ن
شکنی سکوت دیرین ، که ز جان شوی خروشا ن

به گذار و کوی و میدان ، چو فرشته رخ نما یی
که ‌رها دهی دیاری ، ز حصار و بند_  د یوا ن

و فرو کشی ستمگر ،  ز فراز_ برج_عا ج ا ش
فکنی به باد برج ا ش ، که شود چو خاک یکسان

چه شود که ‌پرکنی شهر ، همه از عطر_ شقایق
وبه رقص ، گیسوان را ،  زشعف دهی تو افشان

تن_ خویش  را  سپاری ، به  پناه_ جامه ای شیک
نه به آنکه جبر گوید ، چه به پوش یا به پوشان

به  صفای_صبح_صادق ، به  سلا م_گرم_عاشق
به  پیام_جام_حا فظ ، که دمی  شوی  ‌غزلخوان

چه  شود  ترانه گویی ،  به  زبان  و لحن_آزاد
و  کلا می عاشقانه  ، فکنی  نثار_ یاران

به بساط_هرچه وادی ، به بری  نشاط و شادی
وز باده مست گردی ، چو روی  به  کوی_ مستا ن

چه شود اگر که روزی ، چو فرشته رخ نمایی
و ‌رها دهی دیاری ،  ز حصار و بند_ دیوان

دکتر منوچهر سعادت نوری

 پا ینده ایران
الا ا یر ا ن ، مبرهرگز ز یاد ت / رهی جز عشق تو ، دیگر ندانیم
که ای پاینده ایران ،چون نژاد ت/ برای خاطرت جان می فشانیم
ز بهر_ حفظ خاک_ پا کزا د ت / تبا ر_ د شمن از ایران برانیم
گرا مید ا شت و یژه نمادت / د رفش کا و یا ن ، هر جا نشا نیم
به پاس شیوه ی نیکونهادت/همه سوجشن و شادی گسترانیم
و د ر آ زا د مهد سبز و شا د ت / سر و د_ ملی_ ا یرا ن بخوانیم
دکتر منوچهر سعا د ت نوری
فروردین ١٣٨٥

سرزمین
برای دکترمهوش شاهق
همیشه قلب من' با یا دآنجا ست / درون رگ رگ آن خا ک زیبا ست
که قوم آرین منزل بر آن سا خت/ خجسته نا م ا یر ا ن ازهمانجاست
د یا ری ' قا فله سا لار د ا نش /و رنگین پرچم ا ش ' پا ینده بالاست
همیشه یا دمن' بر قلب آنجا ست
که آنجا آسما ن' صاف ست ومینا ست
و تا سوی خلیج_ نیلی_ فا رس / کنا ر_ آن خزر' دیرنده دریا ست
ندیدم بهتر از آن سرزمینی / و آنجا بهترین نقطه به دنیا ست
دکتر منوچهر سعادت نوری
٢٥فروردین ١٣٨٥

 نوروز دلفروز
نوروز_ دلفروز پر ا کند عطر عید
گل شد ‌پد ید و بلبل_ شیدا ز ره رسید
گر سال کهنه  هیچ به جزغم نیا فرید
بنگر به سال نو که زشا دی دهد نوید: دکتر منوچهر سعا دت نوری

 صبح طربنا ک
درطربنا ک ، صبح_ روز_ قیا م/ سینه چا کا نه ، غرق_ فریا د ‌یم
زن و مرد و جوان و پیر، همگا م/سوی_ محو_ بسا ط_ بید ا د ‌یم
دکتر منوچهر سعادت نوری / نوامبر ٢٠٠٨

 پیام
ای که ایرانی و فرزند دیار کهنی / ای که آ زا ده ، ر‌ها، ازهمه ی ما و منی
نور ایزد ، همه تاریخ ، درون _ دل ‌تو / ای که بر همزن _ هر ‌توطیًه ی اهر منی
آتن و تازی و تاتار به فرمان ‌تو بود*/ای که هرعهد و زمان، فا‌تح و دشمن شکنی
چنگ و دندان ‌تو رزمنده‌ی صدلشگرخصم/مشت سنگین ‌تو،کوبنده‌ی هربددهنی
وقت آنست ، که با سلسه ی ریب و ریا/ بستیزی و به پا ، تازه کنی ، ا نجمنی
ای که هرعهد و زمان ، فا‌تح و دشمن شکنی / ای که ایرانی و فرزند دیار کهنی
دکتر منوچهر سعادت نوری / اردیبهشت ١٣٨٤

 با الها م از سروده ی اديب الممالک فراهاني*

 درچين  و ختن  ولوله ازهیبـت مابود/در مصر و عدن غلغله از شوکت ما بود
هند از کف هندو ،ختن از ترک ستـانديم/مائيم که از خاک برافلا ک رسانديم
امروز گرفتار غـم و محنت و  رنجيم /در  داو ، فره باخته اندر شش و پنجيم
اي و ا سطه ی رحمت حق بهر خدا را / زين خاک بگردان ره طو فا ن بلا را

  فرا خوان

نور ، بر آشیانه‌  می ‌تابد
دور ظلمت ، دگر نه می پاید

این فراخوان ، نهال می کارد
بس چه نیرو ، کنار هم آرد

چشم دنیا ، درون آن کاود
خا ك ایران ، ترا نه می خواند

بعد یک عصر و عهد ناهنجار
‌  پهنه ی سرزمین ایزد یار     

فر و جاه دوباره می جوید
نسل آگاه و بخرد و بیدار

با فراخوان ، نهال می کارد
چشم دنیا ، درون آن کاود

منوچهر سعا دت نوری
نوامبر ۲۰۰۴

بتخا نه

ا ی  نشسته به کنج آ ن خا نه / مشو ا ز ا ین زما نه ، بیگا نه
روزگا ری ‌تو در جها ن بودی /صاحب ارج و قدر، جا نا نه
یا د کن ، روزها ی تابان را / لحظه ها ، شاد بود  و فر زا نه
بنگرآنجا که داشت هرسوی اش / شمع و بلبل، گلی و پروا نه
ا ین خرا به دگر، نه خا نه ی تست/ با ید ت نو شود ترا خا نه
معرکه خیمه بسته کاشانه/ عاطفه گشته کذب و افسانه
ای بسا بت.که معرکه پرداز/ شده کاشانه همچو بتخانه
مشو ا ز ا ین زما نه ، بیگا نه / بر كن ا ز بن ، اساس بتخا نه

منوچهر سعا دت نوری
 نوامبر ۲۰۰۵

ای ایران

ای مهد پر گهر ،  ز تو عشق ا ست حا لی ام
 بی عشق تو ، فسرد ه  و کز خویش خا لی ام

هرکنج ات ای د یا ر كهن ، خا نه ی من است
یک پا جنوبی ام * ،  که چو یک سر شما لی ام

منوچهر سعادت نوری
ژانویه ۲۰۰۶
با الهام از سروده ی لاله ی ایرانی*
کا شا ن ، نه ، ا هل  گوشه ا ی  ا ز آ ن حو ا لی ام
یعنی که هم جنوبی ام و هم شما لی ام
در تار و پود خاطره های ام نشسته است
گرد و غبار کودکی و خردسالی ام : لاله ایرانی

 آ زرده
 
شد یم  آ زرده  و دلخسته ، آنسان / که یا بیم مرد ما ن را،  بس هرا سان
و مانده ، وحشت دنیا به ا نسان / چو حرف  ازعشق ، دیگر نیست  آسان
 
دکتر منوچهر سعا دت نوری
سپتامبر  ۲۰۰۱

پر ند ه چه می خوا ند

به رویا بود و بس در گفتگو بود/ در آن شب کزستا ره نور و سو بود
و او بر جقه ای ، تا بان و مشهود/ بسا ن ماه ، در شب ،  آ رزو بود

شبی آ بی ، همه یاد و همه ژرف / و او در‌ ها له ای ، از ریزش برف
نوائی ، چون بلورین چکه ی آب / همه ، آهنگ_ تار ، و بربط و  د ف

تو ‌گوئی ، چون ‌پرنده در د ل شب / که بر سینه  ، غمی سنگین نهفته
همی خوا ند  که  فرد ا ، جا م زرین / نو ید_ برهه ی_  نا هید * گفته

دکتر منوچهر سعادت نوری
ژوییه  ۲۰۰۵

ناهید* شکل پارسی امروزی از نام « آناهیت » در پارسی میانه و «آناهیتا» از پارسی باستان است / معنی آن « نا آلوده » یعنی پاک یا بی آلایش و یا « نا خشمگین » یعنی آرام و با آرامش است / در فرهنگ ایران باستان آناهیتا ایزدبانوی آب‌ها است / همچنین در منظومه ی شمسی، ناهید یکی از نامهای سیاره ی دوم از خورشید است / نا م دیگر ا ین سیاره زهره و نا م ا روپا یی آ ن  « ونوس » است

 ***

  نامرد ی و ریا ، شده سرمشق و آرمان

بغض_ زمین چواشک ، ببارد ز آسما ن
نامرد ی و ریا ، شده سرمشق و آرمان
اندوه ، مانده بر دل_ انبوه_ مرد مان
انسان ، به سوگ_ عشق نشسته ست این زمان
دکتر منوچهر سعا دت نوری

 ***

 جاده سازان

این خط جا د ه هاکه به صحراخزیده ‌اند / بس مردمان به خون دل آنراکشیده‌اند
آنان ، درعمق_ سرد_ سکوت آرمیده‌اند / لیکن ، به اوج سبز حماسه رسیده‌اند

منوچهر سعا دت نوری

د ر سی  ا ز پنج  توپ

زندگی جز زمین ورزش نیست/ که برآن پنج توپ* در بازیست
ابتدا کار ویاروفامیل است/ و سپس توپ ‌ها که در ذیل است
تندرستی که سبزوشادان است/ راستی چرخش اش  به میدان است
کار , آن توپ_ اول بازی ست/ گاه سخت است و گاه لاستیک است
گرزبازی دمی شود خارج/ بازگشت اش دوباره نزد یک است
چارتوپ دگرهمه ‌شیشه است/ شکننده، ظریف وباریک است
زندگی جز زمین ورزش نیست/ که برآن پنج توپ در بازی ست
آن زمان کز حکایت هرتوپ/ دل وجان گشت عالم و آگاه
شیوه ی تازه ای ‌شود مرسوم/ زندگانی به عدل یابد راه

منوچهر سعا دت نوری
Montreal 2001

 Read More*: An Article on The Lesson of Five Balls [1] by MSN
 

برای  ‌پریا
فرشته ی شفا

عصری که شنبه بود ودرون ‌پر ریش / تو صبح وآفتاب برافکندی
بهتر زهر فرشته به با ل_ خویش‌ / ما را به ‌پیشگا ه_ شفا راندی
با آ ن بیان نرم وزنوشین بیش / چندان ‌پزشک و نرس فراخواندی
ای آنکه با سروش_ شفا همکیش / هر د م کنا ر_ما به وفا ماندی
تا درفضا ی آبی_ گرگ ومیش / جا ن شد رها ز رنج_ فزا یندی
شادان درون ماشد ه بیش ازپیش /این بی گمان چومایه ی خرسندی
بر تو ، بسا سپا س و زپیشا پیش / شکر خدای را که تو  فرزندی

 دکتر منوچهر سعا دت نوری

Saturday August 26, 2006 / Montreal

Anthology of CHAINS [2]

xxx