از گل لب های آن ترک تتاری
بوسه می چینم به یک صبح بهاری

آن که عشق اش سبزه زار خا طره ست
نام او شد بر زبان پیوسته جاری

عارض زیبای او یکتا به عالم
برکشد کار مرا تا جا ن نثاری

زان خد نگ د یده ی شهلای او
آ تشی دارم به دل چون زخم کاری

با قرار _پا یدار_ یاد_  او
دل  سپارم یکسره بر بیقراری

درسحرگه ، بعد یک رویای خوش
این شنید م از نسیم جویباری

تا که مطرب ساز شادی می زند
کس نخواند خطی از نا سازگاری

شکرایزد کن که دلداری تراست
چون فرشته ، عاری ازهرکجمداری

عاشقا نه  بوسه برچین ، تا ‌توانی
از گل لب های آن ترک تتاری

منوچهر سعا دت نوری

ارديبهشت  ۱۳۸۵
مونترال

Anthology of CHAINS [1]

xxx

xxx