دید ا ر آ شـنا

امشب ز کوی عشق دهیـم آواز
ا بیا ت خوا جه حا فظ دا نا را

وانگه که شرطه با د برآید با ز
دید ا ر آ شـنا ست یقین مارا

ای آمده ، ز شهر گل ا بر یشم
دل نزد ما ست ، کشور شیدا را

جانانه ای به عطر گل ا بر یشم
در ما هوای تست ، سرا پا را

دلبند_ روی_ خوب_ توییم و آن
چشم_ سیا ه و قا مت_ رعنا را

سوی تو بوسه ایم ، چو گلباران
بر آن، لب و یکا یک اعضا را

گو آ سما ن متا ب ، شبا نه ماه
برق نگاه تست ، که دنیا را

گر توده ابر ‌تیره رسد نا گاه
تابان کنی تو راه به فردا را

وانگه که شرطه با د برآید با ز
دید ا ر آ شـنا ست یقین مارا

امشب ز کو ی عشق ، دهیـم آواز
در ما هوای تست ، سرا پا را

منوچهر سعا دت نوری

بوسه های ‌پنهانی [1]

ای آن که حرف_ دل ، ز تو شد آغاز
عشق _تر‌ا ست دل ، به نگهبانی

چشمان _ تو ، نشانه‌ ی صد ابراز
زان گوهر _ نیاز ، که تابانی

هر چرخش_ کرشمه ی تو ، طناز
‌گویی که رقص_ گل به گلستانی

تنها تویی به وا دی_ دل ، د مسا ز
محراب_ عشق و معبد_ ایما نی

با قامت_ چو شهره به سرو ناز
تو آن قیامتی ، که نه پایانی

آغوش_د لبرا نه‌ ی تو ، اعجا ز
یعنی به کا ر دل ، سر و سا ما نی

آ یا شود ، که رخ به نما ئی با ز
خواهی ، یکی د و بوسه ی ‌پنهانی

یا بوسه ها ، بسان دعا ها و یک نماز
خواهی فتد ، بر آن تن_ عریانی

ای آ نکه حرف_ د ل ، ز تو شد آغاز
تو آ ن قیا متی ، که نه پا یا نی 

 بیتا

ما بیقر ا ر_ یک  رخ _ بیتا یی / ا و د لبری  سرآ مد_ زیبا یی
جا نا نه ا ی به  قا مت رعنا یی / فر زا نه ا ی ز سا حت والا یی
گل غنچه ای در ا وج شکوفا یی / وعطری چنا ن نها یت گیرا یی
ما چون جنون یک دل شید ا یی / اوصد فسون و عشوه و ا یما یی
بر چشم_ او،  ‌پیا م_ تمنایی / در لحن_ او، فصا حت و شیوایی
سیمین بری یگا نه  به  د نیا یی / ا فسونگری  ز گو‌نه ی رویا یی
 ا وهمچنا ن به وعده ی  فرد ا یی / ما  خسته ا ز غبا ر شکیبا یی
ا و د لبری  سرآ مد_ زیبا یی / ما چون جنون یک د ل شید ا یی
منوچهر سعا دت نوری
 
گل ا بریشم

ای که چون پرنیا ن ، گل ا بریشم
ای که ا یما ن و مسلک و کیش ام
د ین  و  آ یین  و د ل فد ا ی تو شد
درفراق تو بی خود از خویش ام
جام_ هستی ز  عشق تو ، نوشین
هرچه غیرازتو شد دگر، نیش ام
عشق تو ، آشیان_ جان سوزاند
مرهمی شو تو ، بر دل_ ریش ام
ای که همچون ا لهه ی نا هید
رنج و محنت ، زدائی از ‌پیش ام
در حریرین  پگاه صبح پرند
سهمی از بوسه کن کمابیش ام
ای که درتر مه ‌های هر پندار
روز و شب ، جزتو من نیاندیش ام
منوچهر سعا دت نوری
آوریل ۱۹۶۷

بسا ن گل

گل_"آ سوری" خا ک بلو ر  بود / و نا م ا و بسا ن گل ، " فلور" بود
همه در آرزوی  یک  نگاه اش/ دوچشم آبی اش  صد " کوه نور" بود
زعطرآ کنده بود هر سوی را ه ا ش/ کمند_ ز لف ا و پژ وا ک بور بود
بسا ، دلبسته ی رخسا ر ما ه اش/ و ا و ،  بی  ا عتنا بر صد کرور بود
و یا پیوسته بر خیل_ سپاه اش/ و  ا و، فر ما ند ه ی  بزم و سرور بود
هزاران جان  فد ا در پیشگا ه اش/ که ز یبا  و ز سر تا پا ،  غرور بود
کمند_ ز لف ا و پژ وا ک بور بود/ گل_ "آ سوری" خا ک  بلو ر  بود
منوچهر سعا دت  نوری
دسامبر ۲۰۰۷ 

در کوچه باغ ز ند گا نی [2]
 
به د و را ن خوش و شا د جوا نی/ مرا دوشیز ه ای ‌شد یا ر جا نی
نگاه اش یک شهاب گرم و گیرا/  لب ا ش همچون شراب ارغوا نی
رخ ا ش زیبا و بی همتا به  دنیا / تبسم ، شیوه ی ا و جا و د ا نی
تن ا ش گلبرگ صبح آ  شنا یی/ دل ا ش دریای صا ف مهر با نی
سخن هایش فصیح و نغز و شیوا / که روحانه و جا نا نه معا نی
صد ا یش ، یک نوای عا شقا نه/ طنینی ، چون ند ا ی آ سما نی
و کا رش یک جها ن ا فسونگرانه/به عرش دلر با یی  دلستا نی
و او یک چند، درهمسایگی بود/ که تا  آمد  جد ا یی ، نا گها نی
جوانی ، کوچه باغ ز ندگانی ست/ دریغا ، ای  جوانی ، ای جوانی
منوچهر سعا د ت نوری
ژوییه ۱۹۹۹

نا م تا زه
د ر یک شرو ع نم نم با را نی / د ر یک شب نخست ز مستا نی
بودی ‌توآن الهه ی افسون ‌ها/ گویی چنان که جانی وجانانی
گرم سخن زقصه ی خوب عشق/ خواب از ميان  پرید به آسانی
گشتم اسیر وسوسه های دل/ زان نکته‌ها که افتد و‌تو دانی
فرزانه عاشقی ز تو زایش یافت / یلدا شبی همایش طو لا نی
وقت سحرگهان به کنار تو /  بودم به نام تازه وایما نی
نامی که یاد ویژه نشان دارد/ازیک وقو ع وحالت روحا نی
نامی که چون  طلیعه ی یلدا شد/ مفهوم یک ‌تولد نورا نی
نامی که ثبت د فتر عشاق است/ یعنی که شرح عشق وپریشانی
‌گوشم به سوی شهد کلا م ‌تو/ تا نام تازه را به زبان رانی
مجنون عاشق ، آنکه نهادی نام/ زان شب ،هویتی شده بنیانی
ازیک وقو ع وحالت روحا نی/ د ر یک شرو ع نم نم با را نی
منوچهر سعا دت نوری

پریشا ن تو
تو می سا ز ی مرا ، آ خر ر و ا نه/ میا ن _ خلو ت _ جمع _ پر یشا ن
که  تا  بینی مرا  در آ ن  میا نه/ یقین  د ا نی یکی  با شم از ا یشا ن
منوچهر سعا دت نوری

بها نه
چرا هر لحظه دار ی ، یک  بها نه /  تو که بشکسته ‌ا ی  صد با ر  پیما ن
و شا ید آ ن  بها نه  ،  شد  نشا نه / که  بر ا ین عشق  نبا ید برد ، ا یما ن
منوچهر سعا دت نوری

ا فسا نه ی عشق
د گر گو ن شد  چرا ،  ر سم  زما نه/بسا عا شق كه  بينی ، ‌زا ر و گر يا ن
چرا فردا ی عشق ، شد یک فسا نه/كه هر عشقی بشد ، یکروزه  پا يا ن
منوچهر سعادت نوری

گلبوسه
آ یا  شود  د و با ره  ترا بینم / یک چند  د ر کنا ر تو بنشینم
با یا د لحظه ‌های خوش د یرین / گلبوسه از  لبا ن تو برچینم
منوچهر سعادت نوری

جا ی تو خا لی
دیشب هوا‌ی  بزم ،چه عا لی بود/ ما  را در آ ن میا نه ،چه حا لی بود
اما  از آ نچه  ما ند ، میا ن جمع  / یا د تو بود و جای تو خا لی بود
منوچهر سعادت نوری
 
ا گر
نبا شد  د ر توان وا ژه  هرگز /  بد ا‌ نگو‌نه  که  می د ا ‌نم تو هستی
اگردارد هزاران حرف، یک نقش/من آن تصویرمی سا‌زم چو هستی
اگر  با شد فراوان آ شیا نه  /  کجا با ید  روم  ،  شا م  و  سحر گا ه
فقط سوی تو می گرد م روا نه / که  با شی قا فله  سا لار هر  ر ا ه
اگر روزی شد م د لسرد و نا لا ن / گرفتا ر غم  و ا ند وه  جا نکا ه
کنا رتو بما نم شا د وخند ا ن/ چه امروز  و چه فردا  و چه  هرگا ه
و با شم  با تو تا آ ن خط  پا یا ن / همه وقت و همه سا ل و همه ما ه
منوچهر سعا دت نوری

   بر گرفته از مجموعه سروده‌های زنجیرها [3]

xxx