دانه دانه ، بر ف می با رد
همچو مروارید غلطا ن ، ز آ سما ن

یا بسان نقر ه گو‌ن ، ذرات ا شک
کز دو چشم يك ا لهه * شد روان

عا شقا نه ، می شود جذ ب ز مین
تا که خا ک تشنه ، جان یا بد ا ز آ ن

گستر ا ند بستر ی نرم و سپید
ورزش اسکی بر آن گیرد مکان

یا بسازد توده هایی سفت و سخت
آدم_ برفی نشا ند ا رمغا ن

پا ک می سا زد فضا را  ا ز سموم
تا نفس ها را نما ید شا یگا ن

دانه دانه ، بر ف می با رد
محنت و رنج و غمی درآ ن نها ن

معبری لغزنده می دا رد به پا
سخت می سازد عبور رهروا ن

گاه چون بهمن ، فرو ریزد ز کوه
بس به نا بودی کشا ند مرد ما ن

گاه  جا ن بخش ، گاهی جا ن ستا ن
همچو ژینوس ** می نماید بی گمان

دانه دانه ، بر ف می با ر د
ز شت و  ز یبا ، آ فریند ‌ نا گها ن

یا بسان نقر ه گو‌ن ، ذرات ا شک
یا چو مروارید غلطا ن ، ز آ سما ن

دکتر منوچهر سعا دت نوری

* بنا بر روایت اساطیر زمانی بر ف می بارد که ا لهه ی برف گریان است
**ا شا ره به ژینوس خدا مرد آغازها و دروازه‌ها ست که بر دو سو می نگرد. برای آگاهی بیشتر، نگاه کنید به نوشتاری به زبان انگلیسی [1] از همین سراینده

بر گرفته از مجموعه سروده‌های زنجیرها
[2]

xxx