چندی پیش یکی از دوستانم ایمیلی را برایم فوروارد کرد حاوی ی شعری بسیار پیش پا افتاده و مستعمل در مدح پادشاهان و پهلوانان و گذشتگان ایران و ذم دین و مذهب اسلام و رژیم کنونی ی ایران و سران آن. [1] در این ایمیل، شاعر شعر، خانم سیمین بهبهانی خوانده شده بود. دوستم باور نکرده بود که این شعر از سیمین باشد و در واقع نظر مرا می خواست.

با خواندن همان ابیات اولیه، از زبان ضعیف شعر، از کاربرد کلمات بسیار مستعمل، از غلط های وزنی، از عدم آگاهی شاعر از قافیه و حتی ردیف، برایم پُر واضح بود که محال است سیمین بهبهانی شعری چنین ضعیف بسراید.

من مطلقاً کاری به مضمون یا محتوای این شعر ندارم، هرکسی مختار به انتخاب موضوعی است، اما نسبت دادن آگاهانه ی این شعر مستعمل، که تقلیدی بسیار بی مایه از اشعار صدر مشروطیت است، به شاعر توانا و قدرتمندی همچون سیمین بهبهانی، یا از سر جهل مرکب است یا از سر بدجنسی و پاپوش دوزی.

سیمین در سالهای شاعری خود ثابت کرده که یکی از قدرتمندترین شاعران سبک کلاسیک است که با وارد کردن غزل فارسی به زمینه امروزین زندگی، و با ابداعات شخصی خود در زمینه وزن شعر، نه تنها به غنای شعر کلاسیک ایران افزوده که آن را به معاصران خود نیز منتقل کرده است. اگر سیمین بخواهد هر مضمونی را به شعر درآورد، آنقدر قاهر و ماهر است که به این همه روده درازی ی لوس و مستعمل نیازی ندارد.

با آرزوی آن که هریک از ما حدود آزادی خود و حرمت دیگری را بشناسیم.

پرتو نوری علا