نه هر گُلی که بخندد گُل خیال من است.

نه هر نسیم سحرگه دم شمال من است.

نه هر که چهره فروزد میان انجمنی

جهانفروز زمان: ماه خوش جمال من است.

نه هر که نظر سوی آشیان کند روزی

طریق طیر بدانست و پرّ و بال من است.

نه هر شهاب که درخشد به پهنه ای نفسی

انجم شکار جهان: مهر لایزال من است.

به حق خواجه شیراز و حرمت نفسش

که خواهش دنیی و عقبی وبال من است.

باری، غنای خلوت یاران غنیمت است؛

کان خلوت خجسته به از قیل و قال من است.

چهری؛ نگفتمت که به زیر چرخ بلند

جمال صحبت یاران کمال من است؟

شَمال: باد شدید

چهارم مهر ماه 1387

اتاوا