دوست عزیز، نگران نباش. الان اوضاع عادی شده و اصولاً جای هیچگونه نگرانی نبود. فقط اعتصاب وسایل نقیله عمومی بود که زندگی را تقریباً فلج می کرد و خیلی ها را از کار و زندگی انداخت. شهر پر شده بود از ماشین و در نتیجه راه بندان در اکثر خیابانهای شهر. این یعنی چیزی که هر روز در تهران اتفاق می افتد و جزوی از زندگی است.

در این چند روزه، پیامهای زیادی داشتم که در مورد وقایع اخیر پرس و جو می شدند و من که برای هر کاری بایست دو سه ساعت بیشتر برای رفت و آمد وقت می گذاشتم و بیشتر وقتم در راه می گذشت فرصت پاسخ دادن نداشتم. چه بگویم؟ هر روز حادثه ای بود، این که چطور خود را از این سر شهر به محل کارم برسانم و هر شب ماجرایی بود طولانی تا خسته و خرد به خانه برسم ولی نگرانی چیز دیگری است چون اینجا فرانسه است و فرانسه یعنی این که اینجا فقط منطقه سن دنی و یا حومه کلیشی نیست.

دو سال پیش اینجا سن دنی است [1] را نوشتم؟ یادت می آید؟ باز ناچارم توضیح بدهم که آتش زدن ماشین و شورش در حومه های شهر و درگیری هایی پیش آمده را با انقلاب ایران در سال پنجاه و هفت مقایسه نکن چون اصلا ایران با فرانسه به هیچوجه قابل مقایسه نیست.

دوست من ایران کشوری در حال توسعه بود که با زور و سرکوب به قهقرا رانده شد و تا زمانی که اپوزیسیون داخل و یا خارج از کشور بنیاد اندیشه شان بر محور دیکتاتوری استالینیستی و یا استبداد سطنتی و یا توتالیتاریسم مذهبی دور بزند، ایران در قرون وسطا خواهد زیست ولی در برابرش فرانسه کشوری است که انقلاب پر ثمری داشته است و تجربه های خونین جنگهای جهانی را پشت سر گذاشته است و همیشه در جستجوی آزادیخواهی و تبلور فرهنگ و هنر بوده است ومردمانش وقایع و تجربه های گوناگونی را پشت سر گذاشته اند.

دوست من پیش از این هم برایت نوشته بودم که اینجا جای نگرانی نیست. یادت می آید که شبی که سرکوزی با درصد کمی بر سیگولن رویال پیشی گرفت و رئیس جمهور فرانسه شد تا صبح بیخواب شده بودی و برایم پیامی حاکی از نگرانی فرستاده بودی؟ رفیق اینجا مردم هشیار و بیدارند. به طور مثال اینجا سارکوزی خودش هم نمی خواهد لایحه ای برای چند همسری را به تصویب برساند.

اینجا زندگی طور دیگری جریان دارد که با خیلی از کشورهای دیگر قابل مقایسه نیست. هشیاری و بیداری مردم فرانسه به صورت اهرم هایی مانع اقتدار و دیکتاتوری چکمه پوش ها می شود. مثلاً تمام دیروز مهم ترین خبر و تیتر اول اخبار رادیو گاز گرفتن کودکی در آسانسور مجتمعی توسط سگ همسایه بود. کودک مجروح را به بیمارستان برده اند و از همسایه شکایت خواهند کرد. اینجا با ایران که هر ۱۲ ساعت یک نفر را در میدان شهر دار می زنند تفاوت دارد.

پس رفیق به این سادگی ها نیست و نمی شود سارکوزی را نمی شود با احمدی نژاد مقایسه کرد و شیراک هم رفسنجانی نبود و میتران هم نمی خواست مصدق باشد و دوگل هم مدرس نبود. فرانسه تاریخ و چهره های سیاسی و فرهنگی و شرایط خاص خود را دارد. افراد این جامعه متفاوت اند و عملکرد متفاوتی دارند. سطح فرهنگ سیاسی جامعه بالاست و برای همین حق اعتصاب چیزی است که کارفرما موظف است به آن احترام بگذارد.

روزهای اعتصاب که به سر کار می رویم رئیس و یا مسئول بخش به سادگی می پرسد: " امروز چی؟ اعتصابی یا کار می کنی؟"و ما
روزهایی که در اعتصاب بودیم به تناوب خود را "اعتصابی" معرفی می کردیم تا فشار مادی شدیدی روی بودجه های نحیف مان نیافتد و خسارت اعتصاب بین همه مان پخش شود. اعتصاب که تمام می شد هیچ انتقامی از سوی رئیس در کار نبود و نیست. او می فهمد که اعتصاب حق قانونی و انسانی من بوده است و به انتخاب من احترام می گذارد.

در جامعه ای که دموکراسی نهادینه شده باشد افراد در برابر وقایع و مسائل مشابه، می توانند متفاوت عمل کنند. قرار نیست ما همه شکل هم بشویم و شکل هم فکر کنیم و همه با هم، هم صدا باشیم. دوست من ما متفاوتیم ولی باید یاد بگیریم که به هم احترام بگذاریم و در کنار هم زندگی کنیم و زندگی را بر دیگری جهنم تبدیل نکنیم. اعتصاب ها کم و بیش کم و تمام شده.

هر سال در پاییز همین طوری است. پاییز یعنی فصل اعلام خواسته ها و تقاضاها و تأکیدی بر مطالبه تقاضاها برای بهبود اوضاع. این اوضاع هر سال کم و پیش تا پیش از تعطیلات عید ژانویه ادامه دارد.اوضاع هیچ وقت ایده آل نیست و بر این واقفم که اشکالاتی هست ولی جای نگرانی نیست. نگرانی در ایران است.

نگرانی اعدامها

نگرانی دستگیری دانشجویان

نگرانی دستگیری رهبران سندیکاهای کارگری و اتوبوس رانی

نگرانی بسته شدن کتابفروشی ها و آیا لازم است که باز هم بگویم...؟