“چــه دانســتـم که این سـودا مـرا زیـن ســان کـُنـد مجــنـون دلـم را دوزخــی سـازد دو چـشــمـم را کـُنـد جـیـحــون چــه دانســتـم که سـیـلابی مـرا ناگـاه بـربـایـد چـو کَـشــتی ام دراندازد میـانِ قـُلزم پُـر خــون نهــنـگی هـم برآرد سـر خـُورَد آن آبِ دریا را چـُنـان دریـایِ بیپـایـان شــود بیآب چــون هــامـون چـو این تبـدیـلهـا آمـد نـه هـامون مـاند و نه دریا چــه دانم مـن دگـر چـون شـد که چـون غـرق اسـت در بـیچـون”
