All-Iranians

 

 

با نگاهی به چند تارنما، رقص در اسلام را با یکدیگر مطالعه می کنیم:

حکم رقص زنان در بين خودشان : اگر محيط کاملا زنانه باشد، و کشف عورت روي ندهد، و فيلمبرداري و عکسبرداري و موسيقي در آن نباشد، و زنان فاجره و فاسقه در آن محيط حاضر نباشند (مبادا که اوصاف زنان حاضر در مجلس را براي شوهران يا ديگر مردها توصيف کنند) در آنصورت رقص زنان حرام نيست، زيرا رقص در ذات خود حرام نيست، و دليلي بر حرمت آن وارد نشده، بلکه اين عملکرد افراد است که آنرا حرام يا مباح مي کند.

از عايشه رضي الله عنها روايت شده که گفت: «كان رسول الله صلى الله عليه وسلم جالسا فسمعنا لغطا وصوت صبيان فقام رسول الله صلى الله عليه وسلم فإذا حبشية تزفن والصبيان حولها فقال يا عائشة تعالي فانظري..». الباني در " صحيح الترمذي" . يعني: رسول خدا صلي الله عليه وسلم نشسته بود، که هياهو و صداي کودکان را شنيديم، رسول خدا صلي الله عليه وسلم بلند شدند، (ديد که) يک جاريه حبشي مي رقصد و بچه ها دور او را گرفته اند و به وي نگاه مي کنند، پيامبر صلي الله عليه وسلم فرمود: اي عايشه بيا و نگاه کن..». اگر رقصيدن در ذات خود حرام مي بود، پيامبر صلي الله عليه وسلم آن جاريه را از رقصيدن نهي مي کرد، و به عايشه اجازه نمي داد که به او نگاه کند.

علامه ابن عثيمين رحمه الله در مورد حکم رقص زنان مي گويد: «رقص در اصل مکروه است؛ اما اگر بر شيوه و سبک رقص زنان غربي و تقليد از زنان کافر باشد، در آنصورت حرام خواهد شد. بدليل فرموده پيامبر صلي الله عليه وسلم: «مَن تشبه بقوم فهو منهم». يعني: «کسي که از گروهي تقليد کرد از جمله ي آنها است». مسند ‎أحمد. علاوه بر آن گاهي رقص به فتنه مي انجامد، مثلا ممکن است زن رقاص، هيکلي زيبا و جوان و ظريف و لطيف داشته باشد و ديگر زنان را هم به فتنه بياندازد، .. و هرآنچه که سبب فتنه شود، از آن نهي شده است»." لقاء الباب المفتوح ".

و باز جناب شيخ ابن عثيمين در مورد رقص مي گويد: «رقص زنان امري قبيح و زشت است و ما به جواز آن فتوي نمي دهيم، چراکه اتفاقاتي را براي ما بازگو کرده اند که سبب آن رقص بين زنان بوده است، اما اگر (رقص) در بين مردها باشد، پس قبيح تر و زشت تر است! زيرا اين عمل مشابهت ساختن مردان به زنان است ] كه بر طبق حديث صحيح نبوي حرام است مردي خود را بر عادت و شكل زنان درآورد يا بلعكس[ اما اگر مردان و زنان با هم مختلط باشند و برقصند: (گناه آن) بزرگتر و قبيح تر است». " فتاوى إسلامية " .

از علامه عبدالعزيز ابن باز رحمه الله سوال شد: آيا براي يک زن مسلمان جايز است که در بين زنان و بمناسبت مراسمات شادي برقصد؟

ايشان پاسخ دادند: «ايرادي در رقص خاص زنان وجود ندارد، يعني اگر زنان با مردها اختلاط نداشته باشد، رقص (آنها بين هم) ايرادي ندارد، و نمي دانم که در آن اشکالي وجود داشته باشد، و همينطور اشکالي در خواندن سرودهاي عادي که در مدح زن و شوهر يا خانواده آنها گفته مي شود و در آنها سخنان زشت نباشد، وجود ندارد». "فتاوي نور علي الدرب".

و از شيخ صالح فوزان حفظه الله سوال شد: حکم رقص زنان در بين خودشان در مجالس عروسي و غيره چيست؟

ايشان پاسخ دادند: «ايرادي ندارد که زنان در بين خود برقصند و دف بزنند، زيرا اين از اعلان ازدواجي است که شرعا بدان امر شده (يعني اعلان نکاح)، اما بشرطيکه در محيطي کاملا زنانه باشد، و نبايد صداي آنها بلند شود بگونه ايکه از مکان آنها خارج گردد، و همچنين بايد با پوشش کامل باشد طوريکه چيزي از عورت زن در حالت رقص ظاهر نشود، مانند ساق پايش و يا ساعد و بازو و رانش، بلکه همان مقداري ظاهر گردد که معمولا زنان در نزد يک زن مسلمان نمايان مي کنند». " كتاب المنتقى من فتاوى الشيخ الفوزان ".

خلاصه اينکه رقص در ذات خود حرام نيست، ولي ممکن است افرادي بگونه يا رقص را با چيزهاي خلاف شرع درآميزند که منجر به حرمت رقص در آن حالت شود. اما جداي از اينکه رقص مباح است يا مکروه، ولي شايسته يک مسلمان نيست که وقت خويش را صرف امورات بيهوده گرداند، براي همين علماي اسلام فرموده اند: زياد رقصيدن مکروه است زيرا مخل مروئت است.

//www.islampp.com/index.php?id=144&ftwid=16803

حکم رقص زن براي شوهر خود چيست در صورتي که در خانه جز زن و شوهر هيچ کسي نباشد فقط زن و شوهر؟

جواب: اگر اين امر بدور از چشم ديگران و حتي فرزندان باشد و نيز همراه با منکرات نباشد از قبيل موسيقي يا گفتن اشعار زشت و هزله گويي و يا مشروبات و تماشاکردن به فيلمهاي منکر و ساير امورات حرام ديگر، در اينصورت اشکالى ندارد.

شيخ محمد بن صالح العثيمين رحمه الله مي گويد: " رقصيدن زن نزد شوهرش بگونه ايکه کسي بغير از آنها نباشد ايرادي ندارد، چه بسا اين امر باعث رغبت و تمايل شوهر به سوي زن خويش شود، پس اگر چنين باشد امر مطلوبي است به شرطيکه هيچ امر حرامي در آن نباشد، و براي همين سنت است که زن خود را براي شوهر و شوهر نيز خود را براي همسر بيارايد." " اللقاء الشهري " .

و شيخ الباني رحمه الله نيز رقصيدن زن براي شوهر خويش را بشرطيکه کسي نزد آنها نباشند جايز دانسته است. " الهدى والنور "

//islampp.com/index.php?id=144&ftwid=11611

بنابر يک حديث هيچ تعزيري از ١٠ شلاق بيشتر نيست پس چگونه يک قاضي مي تواند مجرمي را که حدود بر او جاري نمي شود به ١٠ سال يا بيشتر زنداني شدن محکوم مي کند؟
جواب: شارع حکيم تنها بر هفت گناه (زنا، قذف، سرقت، راهزني، محاربه، ارتداد، شرابخواري) حد تعيين كرده است، اما بر بقيه گناهان حدي تعيين نشده است، ولي قاضي شرع مي تواند بر اساس اجتهاد خود براي ديگر جرمها تنبيه شايسته اي را بر مجرم تعيين کند، که به آن تعزير گويند. بنابر اين مقصود از تعزير در اصطلاح شرع اسلامي تاديب وتنبيه است بر گناهي‌كه شرعا حدي بر آن تعيين نشده است.
بعنوان مثال کسي که با زن بيگانه اي لذت جويي ببرد، ولي در وي دخول نکند، چون دخول نکرده پس حد زنا بر او جاري نمي گردد، اما در عوض قاضي شرع براي تاديب و مجازات او که با يک زن بيگانه کام جويي کرده است، مي تواند وي را تعزير کند و حکم به شلاق يا زندان يا توبيخ يا تبعيد وي بدهد.  بيشتر:
//islampp.com/index.php?id=144&ftwid=16702 

اشارات تارنمای اندیشه ی قم در مورد رقص در اسلام : دکتر سید سلمان صفوی گفتگویی تحت عنوان «اسلام دین گریه و زاری شده است» را با سایت فردا نیوز انجام داده است. این نوشتار برخی از مطالب این گفتگو را مورد نقد و بررسی قرار می دهد. دکتر سید سلمان صفوی در بخشی از این گفتگو با قاطعیت می گوید:«رقص در اسلام نهی منکر نشده است و در برخی مواقع نه تنها اجازه داده شده بلکه تاکید هم شده است مثل رقص زن برای شوهر و بالعکس. رقص معنوی روش خوبی برای جذب جوانان است.سماع که نوعی رقص معنوی است ترکیبی از حرکات ریتمیک شعر معنوی و موسیقی متعالی و لاهوتی می باشد و کمپوزیسیونی ایجاد می کند که شادی آفرین است. این رقص امروزه جوابگوی جوانان است». وی در تایید این مطلب رفتار صوفیان به خصوص جدّ بزرگش شیخ صفی الدین اردبیلی را به میان می آورد و می گوید: «جدّ بزرگ ما شیخ صفی الدین اردبیلی هم اهل سماع بود. این حرکت ریتمیک و موزون می تواند جوانان را مجذوب مبداء هستی کند. سماع حتی جوانان غیر مسلمان را جذب می کند. گفتنی است این رقص برای نا اهل حرام و برای اهل مباح و واجب است».

این مطالب از جهات متعددی قابل توجه می باشد:

١ - اینکه گفته است رقص در اسلام نهی منکر نشده است کاملا برخلاف واقع است اگر به رساله های توضیح المسائل و سایر کتاب های فقهی مراجعه شود رقص به طور مطلق محکوم به حرمت شده است و فقط رقص زن برای همسرش و بالعکس جایز می باشد و در هیچ موردی هم بر آن تأکید نشده است و اینکه رقص زن برای شوهر جایز شده به علت اینست که کار حرامی بر آن مترتب نمی گردد چون رقص باعث تحریک نیروی جنسی و شهوانی می شود و از این جهت در سایر موارد به علت مرتب شدن آثار منفی و ضد اخلاقی بر آن، ممنوع و حرام شده است.

٢ - رقص معنوی که در این سخنان بر آن تاکید شده است مفهوم و معنای روشنی ندارد چون رقص، رقص است معنوی و غیر معنوی ندارد و همه انواع آن با حرکات موزون اعضای بدن به وجود می آید و همچنین موسیقی متعالی و لاهوتی هم که می تواند در انسان ایجاد رقص بکند چیزی است که فقط در عالم خیال و ادعا وجود دارد و هیچ دلیلی نه از شرع و نه از عقل بر وجود رقص و موسیقی لاهوتی و معنوی وجود ندارد بلکه ذات و ماهیت رقص مقتضی این است که انسان را از یاد خدا غافل کند و ممکن نیست انسان با حالت غفلت و غرق شدن در لوازم آن به سوی مبداء هستی و خدا جذب شود. بنابراین رقص و مجالس لهو و لعب نه تنها انسان را به خدا نزدیک نمی کند بلکه باعث دوری انسان از خدا شده و به ویژه جوانان را به سوی امور جنسی و شهوانی سوق می دهد و به خاطر عاری بودن آن از هر گونه بار استدلالی و منطقی هرگز قادر نخواهد بود که جوانان غیر اسلامی را به سوی اسلام جذب نماید.

٣ - ما در مبانی و شریعت دین اسلام تابع قرآن و احادیث معصومین هستیم و چون مسلمان هستیم باید مطابق با قواعد این دو ثقل هدایت گر اسلام عمل نماییم: بنابراین عملکرد شیخ صفی الدین اردبیلی و سایر بزرگان صوفیه و هر کس دیگری غیر از معصومین هیچ نوع حجیتی ندارد تا سرمشق برای عملکرد مسلمانان قرار گیرد و از آن پیروی شود.

٤ - اینکه رقص بر نا اهل حرام است و برای اهل ، مباح و واجب است چه معیاری را برای تشخیص اهل از نا اهل پیشنهاد می شود. اگر مراد از اهل همان سران صوفیه باشد درین صورت برنامه رقص و سماع اختصاص به آنان پیدا خواهد نمود و برای جذب جوانان نا اهل به سوی مبداء هستی و یا دین اسلام عملا از کارایی خواهد افتاد و به این ترتیب این راهکار برای جذب جوانان از ریشه ساقط می گردد.

بر فرض این که اهل قابل تشخیص باشد و عبارت باشند از اقطاب و سران صوفیه در این حوزه هم هیچ دلیلی بر وجوب یا اباحه آن نداریم بلکه بر عکس دلایل متعددی از نقل و عقل بر حرمت آن اقامه شده است. وی برای بهتر جلوه دادن این مطالب به فرهنگ های حاکم بر پیروان ادیان غیر اسلامی متمسک شده می گوید: «بودایی ها و هندوها از وسایل موسیقی و حرکات موزون برای ارتباط با خداوند استفاده می کنند. در میان مسیحیان هم از زمان های قدیم موسیقی بخشی از کلیسا بوده است. در ادیان افریقایی و آمریکایی لاتین و ادیان و عرفان سرخپوستی نیز موسیقی و حرکات ریتمیک برای ترویج مسائل معنوی و ایجاد شادی جایگاه ویژه ای دارد».

این مطالب حاکی از این است که گوینده فراموش کرده یک مسلمان است و پای بند به دین مبین اسلام می باشد و الاّ برای اثبات و زیبا جلوه دادن مدعای خود به رسومات ادیان غیر ابراهیمی که متناسب با آموزه های دینی و خدایان آنها می باشد متمسک نمی گردید و مسلمانان را به پیروی از این فرهنگ های بی پایه تشویق نمی کرد. وی نیز غافل ازین مطلب شده که خدای ما ، با خدایان هندوان، بودائیان و ادیان بومی آفریقایی و سرخپوستان آمریکای لاتین هیچ نوع سنخیتی ندارد. ممکن است آنان خیال و توهم کنند که خدایان شان از قبیل ارواح اجداد، بت ها و تابوها با انجام این مراسم از آنان راضی می شوند اما خدای مسلمانان این حرکات و مراسم بی اساس را موجب دوری از خود دانسته و مسلمانان را برای تقرب به خود به عبادات، دعا، زهد، تقوی، کسب مکارم اخلاق، انجام کارهای نیک و... دعوت نموده است تا به سعادت دنیوی و اخروی نائل گردند و هر نوع خرافات را از مسیر زندگی خود دور کنند و خدا را با علم و آگاهی بپرستند.

//www.andisheqom.com/Files/shobheinternet.php?idVeiw=30514&level=4&subid=30514

تصاویر

//www.cartoonstock.com/lowres/wda0331l.jpg

//www.getreligion.org/wp-content/photos/BellyDance4.jpg

//radiokoocheh.com/article/124855

نظر شما چیست؟