Farah Afshari

تمام شب باران بارید

تمام شب

عریان، رها

ستارگان میچکیدند

چون قطره های سربی اشک

و آسمان گویی دم به دم خشک تر میشد




تمام شب

درختان قد می کشیدند

و ریشه هاشان در چشمهای من

مویه های دراز حقیقتی ناخوش

روان به سوی سرزمین آرزوهای محال




تمام شب

آه

تمام شب

ایستاده بودم کنار این پنجره

مانند ابری رمیده از بلندای سرگشتگی

سایه وار و بی آواز گریه می کردم

و قلبم از قاب پنجره پر می کشید

به دور دست افق

آنجا که ناپیدا بود و تاریک

در ِانتظار ِعبور شهابی

تمام شب با من

حسرت آن بود

که آسمان از گریستن بازایستد

تمام شب اما

می دانستم قرنهااز پس هم

آسمان خواهد گریست

و من آنجا

کنار پنجره خواهم ایستاد

و خود را تکه تکه به اعماق تاریکی

دعوت خواهم کرد




تمام شب طناب داری

آویخته از آسمان

به آوای باد می رقصید

و ستاره ای از آن پایین می آمد

و در ظلمت رها میگشت




تمام شب

دانهء برفی به دام دستهای من ننشست

و من در عطش شکار سپیدی سوختم




تمام شب به زندگی چنگ انداختم

زندگی پرنده ای بود

پرواز کنان به سوی خوابهای غم آلود




تمام شب تو ایستاده بودی

آنجا که رودخانه می خشکید

و نفس خشک باغ در زردی درختان شکوفه می کرد




تمام شب بفکر تنهایی صدای گم شده تو

به قعر تاریکی ساکت ماندم

به انتظار شنیدن زجه ای و فریادی




تمام شب درخت خانهء ما

بفکر بذرهای یخزده می لرزید

و بذرهای یخزده در خویش می ترکیدند

و در آنسوی تاریکی ریشه می زدند




تمام شب بال می گشودم

بسوی سرزمین های شگفت

و معبر هستی را به گامهای سست می آلودم

و عشق در بستر بی حرفی جاری بود




تمام شب

آه

تمام شب باد می وزید

و من یقین داشتم

خاکستری ز من به جا نخواهد ماند