آرزو می‌‌داشتم 
روزی

     - افسار ِ توسن ِ سخن در دست -

در نوردم

          دشتِ شریفِ اندیشه‌های تو را

و لب

    - تر از طراوتِ آن همه سبز -

بگشایم به سرود ِ ستایش

با کلامی‌ بیخته،

              آمیخته به فاخرانه‌ی واژه های ِ بلند

آن چنان که در شأن ِ شکوهِ شعر ِ شامخ ِ تو است.

***

اکنون اما،

           سرشار ِ حظّ ِ تماشا

- طبع

      گًل انداخته از شرم ِ لکنت -

در نشٔه‌ی شمیم ِ گلستان ِ دفترت

نه‌ دامن،

         که افسار ِ توسن ِ سخنم هم

رفت

    زدست.
                        ********

تیبوران- ۱۶ اگست  ۱۹۹۷

جهانگیر صداقت فر