نوروز و فرودین می رسند و بیقراری دل و…
کی کلک هنرمند ماه فودین دارد
کز جادوی دستانش بس نقش بهین بارد؟
باران بهاری چون از ابر فرو گرید
خوش پرتو خورشیدی در آستین دارد.
در دشت دمد چون آن دمهای اهورایی
نرگس به تماشای اعجاز زمین آرد.
تا “آینه گردانند روی مه و مهر” ای دوست،
گِل غنچه چنان روی یار زبرین آرد.
باز آی به بزم موج سرشار امید، ای جان؛
تا جان دهدت از نو، چون جان نوین دارد.
خوش مردم ایران که در پهنه ی فرهنگش
نوروز روان پرور خورشید جبین دارد.
دل؛ بنده ی آن کس شو کز مملکت گیتی
جان و دل خود یکسر پردخته ز کین دارد.
فودین: فروردین
دستان: تردستی؛ نیرنگ
“ماه و خورشید همین آینه می گردانند” حافظ
سیزدهم اسفند ماه 1387
اتاوا
