ما درین درگه چنان استاده ایم
نه بپاییم؛ نه ز پا افتاده ایم.
اینکه می بینی تو رخها سرخفام
از غم لاله رخی آشفته ایم.
روز و شب از هول افتادن به چه
در حضیض چاه خود افتاده ایم.
در بن این چَه چِه اژدرها بوند
کز دم زهریّشان درپرده ایم.
در گمانی که شکستیم آن عدو
پرنیان جان خود آزرده ایم.
با همه بالا و پستی و خطا
در وفایش شوکرانها خورده ایم.
او که باشد کو کند انکار ما
که رهی تا مرز انسان رفته ایم؟
با همه راه دراز طی شده
جان من، ما قصه ای ناگفته ایم.
بیست و سوم اردیبهشت ماه 1388
اتاوا
