چنین گر گورکنهایی سخن از استخوان مرده می رانند؛
قبایی نو به بالای غبارآلودۀ اشباح اگر اینگونه پوشانند؛
و آب پاکی واوراد تطهیر ار بر این خاک سیه زین دست پاشانند؛
هراسم، باری، از نوزایش آن کیش خونباریست
که خیل زنده گان را بی محابا می کند قربان
به پای استخوانهابی که فرسودند و پوسیدند هزاران سالی از این پیش.
سخن از خرده ایمانی نه انسانیست:
پس افگند هزاران سالۀ نشخوار یک رؤیای بی تعبییر.
سخن قربانی انسان به پای گوهری رؤیایی و پاک است.
سخن پوشاندن رخسارۀ هوری طربناک است
و بر جایش
دروجان را پرستیدن و خاک رویش پتیاره گان را بارور کردن؛
به تکراری دوصد باره وشان امشاسپندان خنک اندیشه نامیدن.
بیست و چهارم تیرماه 1388
اتاوا
