ترا من بی سبب در سینۀ تبدار نافرمان نپرردم.
گمانت بی سبب رؤیای رامی را چنین بیهوده آشفتم؟
نه بی برهان ترا در ژرفنای روشن خواب سحرگاهانه ای جستم.
نهال آرزو کِشتم و صدها شب-سرشک گرم در پایش
ز شوق زاد-روز تو روان کردم.
امید از پنجه های باغبانان عاریت کردم؛
و صبر از دیدگان کودک دهگان
که می کوشد شکیبا دل به روی خاک و بیل و آب
که تا در نوطلوع میوه در آغوش باغستان
سخن از حاصل رنجی براند مملو از لبخند.
زخاشاک نمور خانه می خواهم ترا رستن.
ز خیل کاسبرگانت گلی خواهم به سان صورت خورشید.
مرا امید بارانها ازین ابر است.
مرا شیدایی نورستن آلاله ها درمان آلام است.
مرا شوق تنفس در هوایی تازه اندر سینه پنهان است.
مرا میل جهانی نورباران است.
بیست و سوم تیرماه 1388
اتاوا
